Diyarbakır 5. Ağır Ceza Mahkemesi, PKK lideri Abdullah Öcalan’ın çağrısıyla 19 Ekim 2009’da Kuzey Irak’taki Kandil Dağı’nda bulunan PKK kampı ile Türkiye’den giden Kürt sığınmacıların yaşadıkları Birleşmiş Milletler’e ait Mahmur kampından gelen 34 kişi arasında yer alan 7 kişi hakkında açılan davayı karara bağladı.

Mustafa Ayhan, Hüseyin İpek ve Nurettin Turgut 10’ar yıl 10’ar ay, tutuksuz yargılanan Hacı Surgun, Kamil Ökten, Melekşah Soydan ve Fatma İzer de 7’şer yıl 1’er ay hapis cezasına çarptırıldılar.

Mahkeme kararında, sanıkların mahkûmiyet gerekçelerini “terör örgütü üyesi olmak”, “örgüt adına suç işlemek” ve “terör örgütünün propagandasını yapmak” olarak açıkladı.

Doğrusu, bu gerekçeleri anlamakta zorlandım, zorlanıyorum. Çünkü bu insanlar, özellikle de Kandil’den gelenler liderlerinin çağrısı üzerine silahlarını bırakıp Türkiye’ye gelmiş PKK militanları; Habur sınır kapısına taşınan seyyar mahkemelerin onayından geçerek ülkeye girmişler.

O günlerde yaşananlar bugün de belleklerimizde değil mi? Gelenlerin üzerinde gerilla giysileriyle çekilen fotoğrafları, onları karşılamaya çıkan on binlerce insan, kimi kentlerde gelişlerini kutlamak için toplanan yüz binler... Unuttuk mu?

Evet, anlamakta gerçekten zorlanıyorum. Bu insanlar zaten “terör örgütü üyesi” değil miydi, “suç işlemiş” oldukları kesin değil miydi, Habur kapısından girişlerinden itibaren verdikleri fotoğraflar bile başlı başına “terör örgütü propagandası” değil miydi?

Hükümet/devlet bu insanları “ne olduklarını bilerek” topraklarına kabul etmiş, üstelik kurduğu seyyar mahkemelere onaylatarak bir tür dokunulmazlık sağlamamış mıydı?

O halde?

***

Bu iktidar döneminde Kürt sorunu büsbütün içinden çıkılmaz bir duruma geliyor. AKP, sorunun özünü bir türlü kavrayamıyor ya da kavramak istemiyor. “Ben yaparım, olur” yaklaşımıyla birtakım adımlar atıyor, sonunu düşünmeden attığı bu adımlar her seferinde bir skandalla sonuçlanıyor.

“Açılım politikası” da böyle sonu düşünülmeden atılmış bir adımdı, bir siyasal skandala dö-nüştü. 19 Ekim 2009’u izleyen günlerde yüz binler kendiliklerinden Habur’a akmadılar, alanları doldurmadılar. İktidar gelişleri öncesinde günlerce Kürt halkına “barış, demokrasi, özgürlük” diyerek umut pompaladı, gaz verdi, dolduruşa getirdi. O halkın bu durumda sokaklara, alanlara dökülmesinden daha doğal ne olabilirdi ki?

Diyarbakır 5. Ağır Ceza Mahkemesi’nin karar gerekçeleri arasında sanıkların tekrar silaha sarıldıkları, terörist eylemlere katıldıklarına ilişkin bir nokta bulunmuyor. Suçları, üyelik ve propagandayla sınırlı; örgüt kararıyla Türkiye’ye dönüşlerinin cezası bu nedenlerden ötürü kesiliyor.

Bunu anlamak kolay değil, hatta olanaksız. Çünkü bu insanlar hiçbir şey yapmayıp evlerinde otursalar, gelen konuklarına yalnızca Kandil’deki yaşamlarını, yapıp ettiklerini anlatsalar, kendilerinden söz etseler bunlar bile tek başına yürürlükteki yasalara göre suç oluşturabiliyor.

Tutuklu sayısı İçişleri Bakanı’na göre 485, BDP milletvekili Hasip Kaplan’a göre 2680 olan KCK davası da bu türden bir dava değil mi? Sen adamlara silahı bırak, kırdan/dağdan kente in, orada siyaset yap diyorsun; adamlar da silahla külahla işleri bitirip siyasete girişiyorlar. Bu kez onları “terör örgütünün şehir yapılanması” savıyla tutuklayıp içeri atıyorsun!

***

Tamam, PKK lanetli bir örgüt. Asker-sivil, genç-yaşlı, kadın-erkek, bebek-yetişkin demeden binlerce insanın canına kıymış. Fakat buna rağmen Kürt sorununun çözümünde önemli bir aktör; bunu kabul ettiğin için de o lanetli örgütle görüşmeler yapıyorsun. O zaman ciddi bir devlete yakışır bir hükümet gibi davran, daha dürüst, daha saydam, daha anlaşılır bir hükümet olmaya çaba göster. Verdiğin sözleri ya tut ya da tutamayacağın sözler verme!

Yoksa bu toprakların Kürt’üne de, Türk’üne de yazık oluyor.