Acıların en büyüğü evlat acısıdır...
Her ölüm acıdır...
Her sırasız ölüm daha acıdır...
Ama evladın ölümü, ölümlerin de en acısıdır.
Yaşayan, tanık olan bilir:
Bir anne için, doğurduğu, emzirdiği, özene bezene büyüttüğü evladın ölümünü hiçbir şey telafi edemez...
Bir baba için, kendinden olan bir parçanın yok olması bütün yaşamın kararması demektir.
Ben ailemde bu acıyı yaşadım, bu acıya tanık oldum; ağabeyimi 21 yaşında yitirdiğimiz zaman...
Bütün ailem darmadağın oldu:
İki yıl sonra, ağabeyimin ölüm yıldönümünde, babamın yüreğine indi, aramızdan ayrıldı...
Annem ise hiçbir zaman eski annem olamadı, hüzünlü varlığıyla bir süre sonra o da sonsuzluğa gitti.

***

15 yaşında tanık olduğum evlat acısını bütün ömrüm boyunca yüreğimde, zihnimde taşıdım...
Şu anda da taşıyorum...
Çünkü ben de “idolümü”, inandığım, güvendiğim, örnek aldığım, benim için adeta “ölümsüz” olan ağabeyimi yitirmiş, ölümün acımasız yüzüyle tanışmıştım o yaşta...
Bu nedenle her ölüm beni üzer, sırasız ölüm daha çok üzer...
Hep o anne-babaları, o aileleri düşünürüm.

***

Berkin Elvan’ın cenaze günü yayımlanan yazımda, son dönemde yitirdiğimiz çocukların listesini, yaşlarıyla birlikte vermiş, bunun gerisinde yatan nefret söylemine dikkat çekmiştim.
Ne yazık ki cenaze günü, iki evladımızı daha kurban verdik:
Tunceli’de kimyasal gazdan etkilenerek kalp krizi sonucu hayatını yitiren, yeni evli polis Ahmet Küçüktağ 30 yaşındaydı.
İstanbul Okmeydanı’nda, cenaze dolayısıyla protesto eylemi yapanlara saldıran sopalı grupla çıkan çatışmada, kurşunla vurularak öldürülen Burak Can Karamanoğlu 22 yaşındaydı.
Ne yazık ki ayrışmaya, bölünmeye, düşmanlaşmaya yol açan nefret söylemi, trajik sonuçlarını vermeye devam ediyor.

***

Ayrıca bir önemli çelişki, kamuoyu vicdanını daha da rahatsız ediyor:
İktidar mensuplarının evlatları, kutuların, kasaların içindeki dolarlarla, Avrolarla, gemiciklerle, arazilerle, villalarla, danışmanlıklarla beslenirken vatandaşın evlatları genç yaşlarda ölüme yollanıyor!