Bireysel ve toplumsal felaketler ne denli büyük olursa olsun, hayat devam ediyor…
Bunun en önemli nedeni insan doğası…
Biyolojik, fizyolojik doğadan söz ediyorum…
İnsan yaşamak için:
Yiyecek…
İçecek…
Uyuyacak…
Ve bireysel zorunluluğu bunlar kadar olmamakla birlikte, üreyecek.

Belki de insanın büyük felaketlere karşı direnme gücü bu faaliyetlerden kaynaklanıyor:
Ne olursa olsun, bunları yapmak zorundasınız…
Aklınızı, dikkatinizi, becerilerinizi bunlara yönlendirmeye mecbursunuz…
Böylece karşı karşıya kaldığınız büyük bir felaketle de başa çıkabilecek bir kaçış, bir dikkat dağıtma, bir savunma durumu oluşabiliyor.

Bence insanlık tarihinin tanık olduğu en büyük felaket İkinci Dünya Savaşı ve bunun sonunda Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan atom bombalarıdır.
Ama savaş sonrası, yıkılmış yakılmış Avrupa’da da, atom bombalarıyla yerle bir edilmiş Japonya’da da “hayat devam etti!”...

Değerli bilim insanı, askeri darbelerin acılarını hapishanelerde süründürülerek tatmış olan anayasa profesörü Mümtaz Soysal, Silivri davalarında alınan kararların toplum üzerindeki etkilerini Japonya’ya atılmış olan atom bombalarının yarattığı havaya benzetiyordu:
Toplum, “İlk atom bombasının atılışından sonra yerle bir olmuş harap ve ıssız Japon kentleri üzerine çöken havayı andırır” bir atmosfere bürünmüştü.
Ama her şeye karşın, hayat, içerde de dışarda da devam etti ve ediyor…
Bizim ve iktidarın Genelkurmay Başkanı sandığı ama mahkemenin saptamasına göre aslında gizli bir örgüt kurarak darbe yapmaya çalışan Orgeneral İlker Başbuğ, içerden yazdığı mektuplarla gerçekleri anlatmaya çalışıyor…
Hapiste çile dolduran YÖK Başkanı Prof. Kemal Gürüz için yurtdışı bilim dergilerinde makaleler yayımlanıyor…
Doğu Perinçek’in oğlu Mehmet Perinçek tahliye edildi, baba Perinçek’in çilesi sürüyor…
En son sevgili Mustafa Balbay Ankara’ya nakledildi, ailesiyle daha kolay görüşebilecek…
Ayrıldığı koğuştaki arkadaşı Tuncay Özkan için yeni düzenlemeler yapılmış…
İçerde ve dışarda daha ne öyküler, ne serüvenler…
İnsanlar, atılan bombalarla harabeye dönmüş yaşamlar üzerinde, varlıklarını sürdürmeye çabalıyor…
Bu mudur Yirmibirinci Yüzyıl Türkiye’si!