Hırvatistan Milli Takımı’nın hocası Dalic 2-0’lık Türkiye galibiyetinden önce “Biz 3.5 milyonluk ülkeyiz, siz 80 milyonluk ülkesiniz. Bizim oyuncu çıkarma ihtimalimiz daha az. Ama biz son Dünya Kupası’nda 3. olduk. Bunun nedenini kendinize sorun” dedi. Biz ise kendimize hiç soru sormadığımız gibi her başarısızlığın ardından büyük hayrete düşüyoruz. Ve hemen en kolaycı yola giriyor tüm suçu teknik direktöre atıyoruz. Sonra da neden o oyuncu değil de bu oyuncu oynadı tartışmalarına gömülüyoruz. Yani sorunlara hiçbir köklü çözüm getirmeyecek olan tartışmalara. Oysa ki her şey bir bütün. Siyasileri, yöneticileri, medyası ve hatta taraftarlarıyla. Bu çürümüş düzende dünyanın en iyi teknik direktörü bile fazla bir şey yapamaz. Çünkü futbolun nimetlerinden yaralananlar, futbolu manipüle edenler, sistemin değişmesine karşı olanlar bırakmazlar. 

Milli Takım’da Lucescu ile başlayan yeniden yapılanma nasıl da hemen sekteye uğratılmış, nasıl bahaneler üretilmiş, insanların kafaları nasıl karıştırılmıştı anımsayalım. Çünkü istenen köklü değişimler ve futbolun düzlüğe çıkması değildi ki. Hele hoca yabancıysa vurun abalıya. Baksanıza Fenerbahçe’de Jesus gibi bir teknik direktör bile tartışılıyor. Sanki asıl mesele teknik direktörmüş gibi. Ve şimdi Kuntz da topun ağzında. Üstelik şu olumsuz koşullarda dünya 3.’süne karşı iyi oynamamıza rağmen yenildiğimiz için. Maalesef hiçbir şeyi uzun vadeli düşünemiyoruz biz. Böyle olunca da ümit vadeden şeyleri de sırf hemen sonuç vermedi diye yıkıp geçiyor sil baştan yapıyoruz. Tabii ki öncelikle sorunları görmek zorundayız ki çözüm üretebilelim. Ama değişimi zorlayan çabaları da görmek önemli. Bizde hem sorunlar görülmüyor, üstü kapatılıyor hatta “Bırakın yurtdışı başarılarımızı, ligimize dönelim biz” tesellileri (!) yapanlar bile oluyor hem de verilen emek, ortaya çıkan ürün görülmüyor. Varsa yoksa skor. Çünkü muktedirler yıllarca yönlendirdikleri futbolumuzun geldiği noktadan sorumlu tutulmaktan korkuyorlar. Ama biz eğer futbolda değişim, gelişim istiyorsak öncelikle sabırlı olmak, emek sarf edenleri de desteklemek gerekmez mi? Çünkü büyük değişimlerin günlük başarılarla değil uzun süreli çabalarla, sabırla kazanıldığını bilmemiz de gerekmez mi?