Son sezonların şampiyonluk mücadelelerinde başa güreşmiş iki İstanbul takımı arasındaki derbi bu. Hem de oynadıkları futbolu adım adım geliştirerek bu, günlere gelmişler. Yani ‘Dünya derbisi’ olmasa da pekâlâ ‘futbolun derbisi’ diyebiliriz bu maça.
Ayrıca gün önemli bir gün; 18 Mart. Fakat Çanakkale şehitlerini sadece Başakşehirli futbolcularla özdeşleştiren ve Başakşehir taraftarlarının az olmasına atıfta bulunan koreografi garip geldi bana. Biliyoruz ki Çanakkale şehitleri arasında şimdi 115. yılını bitiren Beşiktaş’ın kaptanı ve sporcuları da var. Hatta vatan savunmasına koşan sadece Beşiktaşlılar değil; tüm takımların sporcuları, Müslümanlar, Hıristiyanlar, Türkler, Kürtler de var.
Ve nihayet ligin en çok pas yapan, en az gol yiyen iki takımının puan mücadelesi başlıyor. Ev sahibi savunmayı ileri kuruyor, orta alana hâkim oluyor ve yükleniyor. Siyah - Beyazlılarda konsantrasyon eksikliği, güçsüzlük dakikalar geçiyor ama gitmiyor. İnanılmaz top kayıpları birbirini izliyor. Talisca’lı üçlü orta alan lafta kalıyor çünkü Brezilyalı forvette kalıyor hep. Böyle olunca Başakşehir her alanda daha fazla adamla oynuyor gibi gözüküyor. Tolgay iyi hoş da atak halinde yaptığı bıktırıcı top kayıplarını bir kez daha tekrarlıyor ve bu kayıp 28’de Beşiktaş kalesine tehlikeli kontraya ve gole dönüşüyor. 2. yarıya Beşiktaş biraz toparlanarak başlıyor ama hâlâ skoru değiştirecek pozisyon yaratmada zorlanıyor. Nihayet Oğuzhan giriyor oyuna ama bu kez Tolgay çıkıyor. Yani orta alan yine eksik. Ev sahibi 62’de Caicara’nın 2. sarıdan atılmasıyla on kişi kalıyor. Şimdi Kartal rakip alanda daha etkili gibi. Ama orta alanı boşaltıp forvet arttırarak on kişi kalmış rakibinin istediğini yapıyor Güneş. Paslı oyun yerine topu sürekli kaldırınca sonuca da gidemiyor Beşiktaş. Ve Şampiyonlar Ligi şansını da zora sokuyor.