\n\n\n

Türkiye-Estonya ulusal maçında Emre’ye yapılan çirkin tezahürat düşündürücüdür. Sırası gelince milliyetçiliğe toz kondurmayız ama bu maçta yapılanları anlamak mümkün değil. Yabancı futbolcuları göklere çıkartırken yetiştirdiğimiz futbolcuları yerden yere vuruyoruz. Bu da anlaşılır gibi değil. Ben de Emre’yi zaman zaman eleştiririm. Futbolcu olarak, bazı davranışları hoşuma gitmez. Özellikle centilmenlik dışı yaptığı hareketler... Ama futboluna şapka çıkartırım. Bir insanı sevmek başka, takdir etmek başkadır. Sevmeyebiliriz ama başarısını görmezlikten gelemeyiz. Nedense bu ikisini birbirinden ayıramayız. Bizim milliyetçiliğimiz, kafatası milliyetçiliği değildir. Atatürk’ün milliyetçiliğini benimsemişizdir. Milliyetçilik dendiğinde benim anladığım; örf ve âdetlerimize, maddi ve manevi değerlerimize sahip çıkmak, onları muhafaza etmek, sadık kalmak ve bütün bunları yaparken de uygarlığa ayak uydurmak demektir. Her ne sebeple olursa olsun statlarda arbede çıkartmak, etrafı yakıp yıkmak milliyetçilik hiç değildir.

Siyasi terminolojideki milliyetçilik tanımı, anlatımı bizim değil, felsefeci ve sosyologların işidir. Sanırım Emre’ye sahada yapılan tezahürata bir Kuzey ülkesi olan Letonya’nın futbolcuları ve taraftarı da hayretle karşılamıştır. Emre’nin topu penaltı noktasına diktiği esnadaki seyirci tepkisi gerçekten moral bozucuydu. Sanki penaltıyı gole çevirememesini istediler. Penaltıyı kaçırsaydı, sanırım bayram yapacaktı protesto edenler. Bu nasıl bir takım taraftarlığı ve nasıl bir milliyetçilik? Günden güne erozyona uğrayan milliyetçilik kavramı, sahadaki bu davranışlarla büsbütün umudumuzu kırdı. “Milli forma” giymek çok önemlidir. Aynı zamanda bir sorumluluktur. Kolay mı bir ülkeyi temsil ediyorsunuz. Ağır yük taşıyorsunuz. Bu nedenle oyuncular, teşvik edilmeli ve moral verilmelidir. Bunu, bizim gibi Milli Takım’da oynamış kimseler çok iyi bilir... Takdir etmiyoruz, hiç olmazsa kötü tezahürat yapmayalım... Sevmesek de...