“İman mevsimini çok geçtim / Küfür mevsiminin yarısındayım / Yaşım elliye yakın / Ama çözdüm Türkçe mealini hayatın / Kendimce uzun yaşadım / Sizlerce kısa...” Bu dizelerin sahibi, renkli kişilik Mevlüt Gülveren 15 Mayıs 2011’de yaşamını yitirdi. Beyoğlu’nda 90’lı yılların başında açtığı Dersaadet isimli kafe-barda sinema ve edebiyat dünyasının birçok önemli ismini ağırladı. Şair, gazeteci, yazar, figüran ve bulmacacı olan Gülveren, 25 Mart 1958 yılında Kayseri’de dünyaya geldi. Edebiyat ve sinema dünyasıyla ilgili hazırladığı kare bulmacaları birçok dergi ve gazetede yayımlanan Gülveren, memleketi Kayseri’de tedavi görmekteydi. 16 Mayıs 2011’de, doğduğu şehir olan Kayseri’nin Talas ilçesinde toprağa verilen Gülveren’in Yağmur ve Yılmaz adında iki çocuğu var.”

“Antrakt Sinema” dergisinden aldım yukarıdaki haberi. Geç aldım, hayli geç. 5 ay kadar. O haberi almak istemediğim için kimseye de sormadım, kimseden de bir ses çıkmayınca kendime inandım: ‘Kötü haber olsaydı şimdiye duyardım’ sandım, bir de ‘o kadar gazeteci, yazar, çizer arkadaşı var, eh yarısı da benim arkadaşım, birinden biri söyler, yazar’ dedim, inandım.

Yalanlar iyi ki var! Yalanlar olmasa yaz olur muydu? En çok da kendimize söylediğimiz yalanlar. Onları söylemesek, kendimizi inandırmasak yazı yaşayabilir miyiz, denizlere dalabilir miyiz, sulardan çıkıp kendimize gelebilir miyiz? Bir ameliyata girmeden, bir de sonra aradım. Sesi daha buradaydı. Yazbaşı vedalaşmışız meğer. Haberini güzün aldım.

Mevlüt Gülveren: ODTÜ’den arkadaşımdı. Yurtta aynı odada kaldık bir süre. 1980 darbesinden önce. Yılmaz Güney ve Nihat Behram’ın hem sinemadan hem siyasetten arkadaşıydı. Bir filmin senaryosu için Yılmaz Güney’e gidecekti, beni de götürmek istedi. Ben ne anlardım ki senaryodan? O zamanlar şimdiki gibi bol sinema, film, DVD, senaryo kitapları, senaryo yazma kursları da yoktu ki. Hem de doğrusu bir ‘efsane’yle, Yılmaz Güney gibi ‘Çirkin Kral’lığından beri çok sevdiğim bir büyük ustayla karşılaşmak, köşeyi dönerken çarpışmak gibi bir şeydi. Pek mi hafif oldu? Yani olmayacak şeydi. Olmadı da.

Ben sosyoloji okuyordum, o matematik. Bizim sınıftan sessiz sedasız, kendi halinde, siyasetle de ilgisi pek olmayan bir kıza âşık oldu. Mevlüt tam bir deli oğlan, kızsa hanım hanımcık. Olmayacağı baştan belliydi. Olmadı.

80 darbesinin ardından ODTÜ de darmadağın edildiği için, Mevlüt okula uzun süre uğrayamadı, kampusa gelemedi, dışarda görüşürdük. O koşullarda bile, âşık olduğu kızı soruyordu bana. Komik adamdı. Eskişehir’e gelmişti, babamla tanışmıştı, birbirlerini çok sevdikleri kalmış aklımda, ikisi de insanların yüzünü de, içini de, gönlünü de güldürmeyi severdi.

Mevlüt şairdi, ilk şiirleri Eray Canberk ve Afşar Timuçin’in yayımladığı “Felsefe Dergisi”nde 1979’da çıktı. ‘Rasgele Yazılan Bir İki Söz’ başlığını taşıyan uzun şiirinden bir bölüm: “Dinle sevgilim/‘ya şu uğultu’ diyeceksin,/demirden taburu/ uygun adım gidemeyen proletaryanın/incinmiş sesidir bu./Bu bir patlayış habercisidir,/bu bir işlenmemiş cevherdir/bu bir fitili ateşlenmemiş dinamittir/işte biz de/ateşçisiyiz be sevgilim/patlayış habercisiyiz.” Bulamadım, daha güzel şiirleri de vardı.

ODTÜ bitti, İstanbul’a geldim, 10 yıl sonra, 90’larda, bir pazar sabahı, Sıraselviler’de sanki Goran Bregoviç müziğiyle, Emir Kusturica filminden bir sahneyle karşılaştım. Hızla giden eski bir Amerikan arabasının içinden camı açmış bağırıyordu Mevlüt bana. Beyoğlu’ndaki Dersaadet Bar-Kafe’yi, kuzeni Halil İbrahim Özcan’la o günlerde açtılar. Eşber Yağmurdereli’den Ahmet Hakan’a, Ahmet Kaya’dan Zeki Demirkubuz’a herkesin yeriydi orası. Hüseyin Alemdar, Arıburnu ödül törenlerinden bazılarını orada yapardı, Arzu Okay’lı törenler kalmış aklımda. Ahmet Erhan da Hacer’le orada evlenmişti, düğünlerini orada kutlamıştık. Sahnesi vardı. Orada çok türkü söyledim kaç gece. Gençliği kaç geçe. Yine söylerdim ama, artık ‘saadet kapısı’ kapandı, yaz geçti, Mevlüt gitti. Benim de ‘içimde şarkı bitti’.