Nar, Ayşegül, Esma, Asude, Bahar, Nazlı, Irmak, Zelal, Eren, Ece, Ege, Durul, Alican, Bilge, Deniz, Ulaş, Julie, Michel, Ada, Kumsal, Kübra, Büşra, Semanur, Cem, Claire, Fatma, Ahmet, Hüseyin, İlayda ve hepsinin adı buraya sığmayacak çocukların genel isteği üzerine bu yazıyı kaleme alıyorum.

Bu çocuklar İstanbul’un Beyoğlu ilçesinin Cihangir mahallesinin ‘talihsiz’ çocukları. Cihangir pek çok açıdan talihli bir mahalle elbette. Ulaşım kolaylığı, farklılıkları bir arada barındırması, pek çok dilin ve kültürün renkli ve canlı kıldığı ortamı, sokak kedilerinin belki bazı semtlere göre daha çok sevildiği bir yer olması, burayı biraz şanslı kılıyor.

Cihangir’in en şanssız sakinleri ise çocuklar. Sıraselviler’den Firuzağa Camii’ne kadar olan iki yanlı kaldırımların, kaldırım mı dedim, hayır hemen kaldırdım bu sözcüğü, yani caddenin iki yanındaki, yayaların ancak karşısındakine yol vererek geçebildiği kadar genişliği olan bu eğri büğrü ‘kaldırın’larla daha bebekliğinde tanışan çocuklar ne kadar şanslı olabilir ki? Bebek arabalarının bile geçemediği, engellilerin belki de bir daha gelip geçmeye tövbe ettiği bu ‘kaldırın’ların iki yanında da iki hastane var üstelik. Yani geleni gideni bol. Eh bir de Cihangir havası almaya gelmiş olan meraklıları, yerlileri, yersizleri, gezginleri de eklerseniz, mahallemizin yaz kış gözde bir sahil kasabası gibi dolup taştığını da öngörebilirsiniz. Fakat buna karşın o kaldırımlar neden onarılmaz, düzeltilmez anlamak zor.

Cihangir bu kadar ilgi gören bir semt olunca, bir otopark sorunu da yaşanmaya başladı. Her sokakta bir otopark var neredeyse, fakat o da yetmediği için artık kaldırımlara park ediliyor arabalar. Bundan daha önemlisi ise park sorunu. Park canım işte, şu bildiğimiz park, çocukların oynayacağı, koşturacağı, salıncakta sallanıp kaydıraktan kayacağı, büyüklerin oturup dinleneceği, sohbet edeceği, hani şu her semtte bulunan parktan, yani bu kadar doğal bir şeyden söz ediyorum.

16 yıldır Cihangir’de oturuyoruz. ‘Üçkatotoparküstüpark’, açılımı üç katlı otoparkın üstündeki park, nam-ı diğer Cihangir Parkı geçen 16 yılda üç kez değişti, yenilendi ve en sonunda da park olmaktan çıkıp bambaşka bir şey oldu. Bazı büyüklerimizin sanatseverliklerinin bir göstergesi olarak estetik sözlüğüne kazandırdıkları sözcükle söylemek gerekirse, bir ‘ucube’ oldu. Mermerden bir ucube. Kapısından içeri girerken insan kendini Zincirlikuyu Mezarlığı’ndan giriyormuş gibi hissediyor. Anıtsal bir yapı, anıtsal bir kapı. Öyle yüksek, görkemli ve asık suratlı. Mermerpark.

Park çocuklar için her türlü tehlikeye açık. Çeşitli inişler çıkışlar, eğimler, çocukların düşebileceği ve yaralanabileceği kimi yükseklikler, kopmuş tutamaklar, onların açıkta kalmış madeni uçları. Salıncakların zincirleri kopuk, tahtaları kırık, bir spiral kaydırak ve ancak bebeklerin kayabileceği bir kaydırak dışında normal bir kaydırak bile yok. O kaydırağın yan tarafı kopmuş, aylardır o durumda. Oradan bir çocuk düşüp yaralanabilir, daha kötü bir şey olabilir.

Parkta en son çocuklar düşünülmüş. Adeta son anda akla gelmiş de öylesine birkaç oyuncak koyuluvermiş gibi. Soğuk, duygusuz, sevimsiz bir yer. Orayı her şeye karşın çocukların sevinçleri, gülüşleri, bağrış çağrışları şenlendiriyor. Acaba diyorum Beyoğlu Belediyesi bilmediğimiz bir nedenden ötürü Cihangir’i cezalandırıyor mu? Çünkü başka semtlere gittiğimde, oyuncak konusunda gayet cömert ve yaratıcı davranıldığını görüyorum. Sokaktan korkan iktidar ve belediyesi, Beyoğlu, Galata ve Cihangir’deki kahve, kafe, bar, lokanta, meyhane, pastanelerin önündeki masaları kaldırıp insanları kapalı mekânlara hapsetti geçen yıldan beri. Sağ olsunlar polis ve zabıta ekipleri bu mekânları, masa sandalye vaziyetini denetlemek için saniye sektirmiyor Cihangir’de. Fakat bu yakın ilginin binde biri Cihangir Parkı’na gösterilmiyor. Cihangir’de yaşayanları sevmiyor, kendinize yakın bulmuyor olabilirsiniz, iyi de çocukların ne suçu var efendiler?

\n\n