Görünüşte “Açık Mektup” yazıyorum ama, aslında bu köşe ne yaz köşesi ne kış köşesi, bu köşe ‘güz köşesi’. Pazartesileri yazdığım için mi böyle diyorum; yoo, günlerin de mevsimleri vardır elbet, mevsimlerin de günleri olduğu gibi, yani pazartesi hep güz değildir. Selim İleri’nin öykümüze ve yalnızlığımıza kazandırdığı, bu arada Selim İleri’yi de edebiyatımıza kazandıran “Cumartesi Yalnızlığı” da her mevsimde, fakat en çok da yaz günleri hissedilmez mi?

“Güz Herşeyi Bilir”: Reklamdan, yazıdan, şiirden doğru kadim arkadaşım, ‘kalender çelebi’ desem belki biraz tanımlayabileceğim Hulki Aktunç’un bir öykü kitabı bu. Acaba ‘güz hiçbir şeyi unutmaz’ diye sürdürsem mi o kitabın adını? Hem Hulki’ye bu köşeden gecikmiş bir selam hem de özlem yerine. Şiir de geçer, öykü de geçer, güz de geçer, insan da geçer, iyilik ve insanlık geçmez. Dünya da geçse onlar kalır. Kimseyi kırmadan, yazısından sözüne, gülüşünden konuşmasına bir incelik içinde incelikler için yaşadığına hepimizin tanık olduğu Hulki Aktunç’un ardından bu köşede bunları yazacağıma, bu pazartesi günü keşke yine onu okuyabilseydim... O ince dokunuşlu, sıkı dokulu yazılarını, zekice taşlamalarını, düşündüren sorularını. Meğer bu keyif de uzun sürmeyecekmiş. Bu köşe ‘güz köşesi’ olacakmış ve ben ilk mektubumu, yine reklamdan, şiirden doğru kardeşim olan Seyhan Erözçelik’e yazacakmışım. Nâzım Hikmet’in “Hiçbir şey gideremez iç sıkıntımı” dediği gibi, benim kederimi de hiçbir şey gideremese de, ilk yazımı hep Cumhuriyet okuru olan Seyhan için yazmak... Her şey yarım kalıyor, hayat, şiir, yazı, öyleyse bu cümle de...

“Yaz Başına Neler Gelir”: Ankara’dan, yazıdan, reklamdan ve elbette Metin Altıok’tan doğru sevgili arkadaşım Füsun Akatlı’nın ilk kitabı. 35 yıl önce tanıştık, Ersin Salman’ın Ajans Ada’sında birlikte reklam yazarlığı yaptık. Öğlenleri herkes Nişantaşı’na yemeğe çıkardı, Füsun’un bir transistörlü radyosu vardı, onu açar, cigarasını yakar, türküleri can kulağıyla dinlemeye başlardı. Ben de yan odadan mırıldanarak eşlik ederdim. En çok Ruhi Su’yu severdi. 1985 filan olmalı, reklamcılar cazı, Tom Waits’i filan keşfedip dinlerken, ajansta bir yazarın türkü dinlemesi, belki bazılarına göre olacak şey değildi ama, beni sevinçten ağlatabilecek bir şeydi.

Füsun bu ‘güz köşesi’nde galiba iki ya da üç yazı yazabildi. Güz deyip geçmeyin, değme kışlar güzle yarışamaz bazen. Güz fırtınası, güz telaşı, güz ölüleri, güz darbeleri, ki biri 30 yıldır sürüyor, kıştan beter yapar hayatı.

İşte bu köşe Füsun’dan Hulki’ye, ondan şimdilik bana bir güz mektubu gibi sürüyor. Güzün mektubu da uzun olur, herkes bir ucundan yazar, bir türlü bitmez. Bitmesin diyelim, yazılsın, açılsın, okunsun.

“Sizin hiç babanız yandı mı?”: Cemal Süreya’nın dizesini, yakılarak öldürülen şair babası Metin Altıok için uyarlayan Zeynep Altıok Akatlı’nın sorusu bu. Madımak katliamına karşı yapılan anmalara devlet ne zaman tepki verecek diye merak ediyordum. Nihayet 2 Temmuz 2011’de Sivas’ta bu kez biber gazıyla gözleri yaktılar. İnsanlarımızı yaktılar, canımızı yaktılar, ama gönlümüzü yakamayacaklar, bunu da iyi biliyorlar. Şimdi de deneyimli bir iletişimci olan Zeynep’in Doğuş Üniversitesi’ndeki işine son verdiler. Açıklamalar falan yapılıyor ama Allah aşkına kim inanır buna? Henüz 2.5 aydır çalışmakta olan bir insanın, hele bu insan Madımak’la ilgili açıklamaları nedeniyle üniversite tarafından uyarılmışken, yeterli verim alınamadığı için işine son verildiğine kim inanır? 2 Temmuz bitmedi, yangın sürüyor, Zeynep’in görevine de tam 12 Eylül günü son verilmiş, darbe de sürüyor işte!

Orhan Alkaya’nın “Tuz Günleri” şiirini ‘hiç sevmem’, çünkü her şeyi açıklar! “bize yapılanları gördüm, hepsini / bin ejder kuvvetinde kötüydüler / bir kuşak yok edilirse belki, çok yılın / öcünü alacaklardı; kim bilir haklıydılar” diye başlar, “bize yapılanları gördüm, hepsini / gül yanlış kokarsa tuz yakaya takılır” diye biter.

Bu ‘güz köşesi’nden Füsun’a, Hulki’ye, Metin abiye, Behçet’e, cümleten selam ederim.