Bazı şeyler, bazı başka şeylerin daha değerli olmasına yol açtıkları için, bazıları tarafından bazılarına karşı savunulmayı hak ederler. O bazı şeyleri bazı bazı dinliyor olsanız bile. Hem “keyfe keder” diye pek hoşgörülü bir deyimimiz bile var. Bazı bazı keyfe keder. O keyfi bazen bile olsa sürmek için korumamız, savunmamız gereken şeylerse gittikçe çoğalıyor, birikiyor. Ve bu bana tıpkı Gülten Akın’ın “Pas” şiirini her okuyuşumda duyduğum keder gibi, keyif değil, keder veriyor: Keyfeder. Gülten Akın “onulmaz bir inceliğin yıkımına” karşı çıkanların bir bir yok olmasından duyduğu derin kederi dile getirir “Pas”da: “Sanmazdım çocukları asfalta ve parka başlatsınlar/ Oteller hanlar yapsınlar canım viraneliklere/Pastalar vitrinler çiğdem pilavına karşı/ Sanmazdım kar yerine buzdan dondurma/ Bir tek çapanoğlu kalmasın Yozgat’ta”. Öyleyse Ataol Behramoğlu’nun unutulmaz şiirindeki gibi şimdi ben de “Kederliyim binlerce sebep var kederli olmama”.

Bazı şeyler, bazı değerlerin korunmasını daha da gerekli kılarlar. Bazı ayrıntı gibi gelen, görünen şeylerdir ki bunlar, yok olduklarında, azaldıklarında, varlıkları tehdit altında olduğunda ne kadar gerekli oldukları, böylece de ne kadar değerli oldukları ortaya çıkar. Gerekli şeylerin her zaman değerli oldukları söylenemez ama, değerli şeyler özellikle de bazı dönemlerde çok gerekli hale gelirler.

Bazen karanlıkta şarkı söylemenin, ıslık çalabilmenin bile bir değeri vardır, öyle ya karanlığın da bir duvar gibi insanın sesine indiği, sözcüklerin üstüne çöktüğü anlar olur. Özellikle o zamanlarda bir ses ararsın sesinin yanına, ıslığının yanına bir ıslık, sözünün yanına bir sözcük. Islığın, sözün aynı sesin yolcusu olur dudaklarında. Bazen de insanın kendi sesine değil sessizliğine bile kulak vermekten korktuğu anlar olur. Parçalanır insan korkudan, ağzı başkasının ağzı, sesi bir başkasının sesi, kulakları bir başkasının kulakları gibi, birbirine seslenmez, birbirini duymaz, birbirine yoldaş olmaz.

Bazen öyle anlar gelir ki alışkanlıklar bile korunması gereken büyük yapıtlar, hazineler, kültür değerleri ve miraslar arasına girer neredeyse. Buna gülümsersin ama acı bir gülümsemedir bu. Gülten Akın’ın “Sanmazdım...” dediği gibi olur, “Bunu hiç sanmazdım” dersin. Kaç yıldır aklımda bir radyo yazısı yazmak vardı, TRT Radyo 3 için bir yazı. Sonra o sırada yazdığım gazeteden çıkarıldım, olmadı. Birlikte büyüdüğümüz bir radyo diyecektim “evrensel müziğin kanalı” TRT Radyo 3 için. Kaç yıldır dinliyorum unuttum, en azından “Stüdyo FM” programının 32. yılına girdiğini biliyorum. Şebnem Savaşçı ve Yavuz Aydar’ın birlikte hazırlayıp sundukları rock müzik programı. Tıpkı yine bir klasik olan “Gece ve Müzik” programı gibi. Açık Radyo ve Radyo 3, gün boyu dinlediğim iki radyo.

Yıllar sonra, gece yolculuğuna, içsel yolculuklarıma karanlıkta onun sesiyle çıktığım o çocukluk ve gençlik arkadaşımı savunacağım aklıma gelmezdi. Bırakın yeni çocuklar, yeni gençler de onunla yenilensinler diyeceğim hiç aklıma gelmezdi. O hâlâ rastlarsam severek dinlediğim “Yurttan Sesler”le “Evrensel Müzik” programlarının karşı karşıya getirileceğiyse dünyada aklıma gelmezdi. Bunların hiçbiri aklıma gelmediği için şimdi yavaş yavaş aklım başıma geliyor.

İster Türk müziği olsun ister Kürt müziği, Arap, Ermeni, Rum, Yahudi, klasik Batı müziği, Hint, Pakistan, Kuzey Afrika müzikleri, Balkan şarkıları, Roman havaları, caz, rock, Afrika, etnik, şarkı, türkü, ağıt, bozlak, flamenko, fado... Ben hepsini “Yurttan Sesler” diye dinliyorum, hepsi “yerli”dir benim için, hiçbiri “yabancı” değildir, “Evrensel Yurttan Sesler”dir. Kimi az dinlenir kimi daha çok. Hiçbirimiz bu dünyanın yerlisi değiliz, ama birbirimizin yabancısı da değiliz. Müzikleri klasik Batı müziği, caz, rock diye ayırarak, TRT Radyo 3’ün vericilerini azaltarak, halk dinlemiyor gerekçesiyle programları kaldırarak olmayan yabancılığı icat etmeyin. “Evrensel müzik” dinlemeniz şart değil ama vicdanınızın sesini ara sıra da olsa dinleyin!

\n\n