Bazen çocukluk bazen de gençlik yıllarım gelir aklıma...

Bir taşra kasabasında tren saatlerini düşünürüm.

Haydarpaşa Garı’nı, Basmane ve Alsancak Garı’nı...

İzmir’de Konak saat kulesinin kadranında akreple yelkovanın devinimlerine, günlerin nasıl gelip geçtiğine baktığım olmuştur çoğu zaman...

Afyon Garı’nda sabahladığım...

Bazen şafağın yolunu açan gecenin içinde, Şırnak’tan Yüksekova’ya uzanır oradaki çocukları düşünürüm.

Yoksulluğu...

İşsizliği...

Hüznü...

Acıyı...

Yıllar önce terk edilen köyleri...

Yakılan ormanları...

Faili meçhul cinayetleri...

Tüm okullarda harem selamlık isteyenleri...

***

Gözlerimi yumduğumda Ege kıyılarından Akdeniz’e doğru uzanırken dağ çiçeklerinin kokusunu doldururum içime.

Acıları ve sevinçleri düşünürüm...

Kendime sorarım dalgalara bakarken:

“Umutla umutsuzluk nedir?”

Çocukluk ve gençlik günlerimin o saatleri, akreple yelkovanın kadrandaki gizemli bakışı, sessizliğin sesi olur Amik Ovası’nda, Toroslar’ın eteklerinde, Taşucu’nda...

Mayınlı topraklarda ölen çocuklar içimi acıtır.

Gözyaşlarımı tutamam...

Zamanı yakalamam, çok gerilerde kaldı artık.

O tren garları, gri metal kocaman saatler ve akreple yelkovanın birbiriyle hesaplaşması.

***

Yıldızların altında yürürken ölümsüzlüğe sırtını dönen kış sabahları, ilkyazın sürgün verdiği mevsimler gibi.

Üniversite harcını yatıramayan gencin gözlerindeki hüzün, umutların bittiği, anıların yıkıldığı bir ormanda, karanlık geç vakitlerde kalmış saatleri gösterir.

Diyarbakır’da lise mezunu gençlerin tablacılık yaptığı, Şanlıurfa’da kaçak yabancı sigara, viski sattığı bir dünyada, o eski saatlerin hiç mi hiç yeri yok artık benim için.

Hakkâri çevresinde yaşayan insanımız hastalandığında sınırdan İran’a geçiyor tedavi olmak için...

Diş tedavisi, akciğer filmi çektirmek ve ultrason sudan ucuz İran’da.

Kendi düşlerim bana yetiyor yetmesine de Malabadi Köprüsü’nde 20 yıl önce gördüğüm çocuklar acaba şimdi nerelerde?

Merak bu ya!

***

Çırpınan bir denizi andıran acı bir türkü geldi aklıma...

Gözlerimin önünde o uzun sandığım yıllar:

“Kana kan intikam!”

Bir an düşündüm demokrasi, özgürlük, uygarlık kelimelerinin ne olduğunu...

Ben böyle kötümserlik içindeyken, belki bilinmeyen bir dağ köyünde ıslık çalan bir çocuk eski zaman masallarında kalmış geleceğin düşlerini kuruyordu.

Karanlık, hep ama hep geç vakitlere kalmış saatleri göstermişti yaşamım boyunca.

Acıları...

Hüzünleri...

Ölümleri...

Anneler yorgun, babalar umutsuz, kardeşler kırgındı...

Hepimizi suçluyordu onlar!

***

15 yaşında işkenceden geçmiş, zindanlara atılmış o çocuklar büyümüştü...

Manisalı çocuklar hani!

Zamana yenik düşmüştük farkında olmadan...

Kaçışlar, kayboluşlar, gözaltında ölümler...

Mollalar düzenini savunanlar, Erbakan Hoca’yı sırtından hançerleyip koltuğa oturanlar...

Bir sadaka toplumu yaratılıp emeğin örgütlü gücü darmadağın edilmişti.

Düş yorgunuyduk belki...

O metal gri kocaman saatler... Tren garları... Vurgun, soygun ve talan...

***

Ben umutsuz değilim...

Gün gelir yüreklerde hüzün biter...

Gün gelir aydınlığa açılır kapılar...

Gün gelir sevda nakış gibi dokunur içimizde...

Gün gelir çocuklarımızın gözlerinin içi güler...

Yaşama sevinci çoğalır, tüm renkler bizim olur, gökyüzü, yıldızlar, karanlıktan aydınlığa uzanan yollar... Dün İstanbul’da polisleri taşıyan araca kurulan bombalı tuzak... 16 yaralı... Eli kanlı PKK...

Tüm bunlara karşın, var mısınız umut toplamaya!

Katillerden, yobazlardan, darbecilerden, çetelerden, insanlık onurunu hiçe sayanlardan hesap sormaya!

Var mısınız?