Saçları kırlaşmıştı. Yüzünde belli belirsiz çizgiler oluşmuş, çile ve hasret çeken insanların ifadesi çehresine yerleşmişti. Ben onu hep sevdim. Ne de olsa elimize doğmuştu. Babası annesi en eski dostlarımızdı. MSM’nin en değerli hocalarındandı ikisi de. O da konservatuvar giriş sınavlarına bizim evin bodrum katındaki, küçük tiyatro salonunda ve MSM’nin küçük sahnesinde hazırlanmıştı. Çok çalışıyordu. Torpilsiz girecekti konservatuvara. İhtiyacı yoktu ama anne baba ünlü oyuncular olunca ister istemez durumu dikkati çekebilirdi. Bunu istemiyordu. Kişilikliydi. “Yeteneğimle girmek istiyorum, babam bu işe hiç karışmasın” diye tutturmuştu. İyi hazırlandı. Girdi, kazandı sınavı. Sonra başarılı oyunlar ve TV dizileri peş peşe geldi. Bir anda ülkenin sevgilisi oluverdi. İnsanlar onun içtenliğini ve yeteneğini sevdiler. Düz bir çocuktu. Kendi yolunu kendi çizmek istiyordu. Öyle de yaptı. Taksim’de oturuyordu. Gezi’deki ağaçların kesilmesine karşı çıktı. Gitti Taksim Meydanı’na, “Kesmeyin bu ağaçları...” diye haykırdı. Bir tiyatro oyununda oynadı. Bu oyunun, iktidarı devirme işinin provası olduğu iddia edildi. Oysa Memet Ali anayasal direnme hakkını kullanıyordu. Hakkında davalar açıldı. Tehditler aldı. Basın toplantısı yapmadan önce bana gelmişti. Evimiz birbirine çok yakındı. Gitti anlattı meselesini... Sonra Gezi tutuklamaları başladı. Sıra kendisine geliyordu. Yurtdışına çıkmak zorunda kaldı. Gıyabında mahkemeler yapıldı. Güdümlü... İdam cezası olsa onu isteyeceklerdi. Kin, nefret, öfke bir yanda tırmandırılırken, sevgi seli de alabildiğine büyüyordu. Bizim halkımız mağdurun hep yanında olmuştur. O nedenle iktidardakiler hep “mağduru oynamışlardır”. Telefonlaşıyorduk. Görüntülü de görüşüyorduk. Ama hem memleket sevdası hem ana baba özlemi bitmiyordu bizimkinde...
Çok yorgundum... Dostlarımla bir geziye çıktım, biraz dinlenelim, bir arada olalım diye. Canım Kandemir Konduk ve iyi eşi, canım Jale, eşim Leyla, ben ve Mustafa Alabora ile hayat arkadaşı iyi Banu Zeytinoğlu... (Dostlarım iyidir.) Bel fıtığım ve huzursuz bağırsak sendromum tuttu. İnemem gemiden adaya. “İneceksin” diye tutturdular hepsi. Kıvranıyorum, yatıyorum gemide... “İneceksin.” İndim... Onu getirmişler babasını annesini görsün diye ta Galler’den Rodos’a. Karşılaştık. Kim sarılsa ağlıyor... Ben de sarıldım, kucakladım onu, ta küçücük bir çocukken yaptığım gibi... Çok ağladım... “Yakında geleceksin” dedim. Leyla’ya sarıldı. Elif’i sordu... Mustafa tutamadı gözyaşlarını; çünkü babasıydı onun ve ayrılardı. “Alabora Apartmanı”nı birlikte yapmış altlı üstlü oturuyorlardı. Hep orada toplanırdık... Memet Ali hep iyi bir insan ve iyi bir oyuncu oldu. Yurtdışında dizilerde rol aldı. Uzun süre birlikte sohbete daldık. Yemek yedik... İçkiler içildi. Hani zam yapıyoruz yapıyoruz, bunlar yine içiyorlar... Var ya... Huzursuz bağırsak sendromuma karşın, bir tek rakı da ben attım Memet Ali’yle... Kırları artmıştı saçında sakalında. Kucağıma aldığım minik bebek artık yüzüne sinmiş mağrur ama hüzünlü ifadesiyle beni avutmaya çalışıyordu. Yeşil ela gözlerine baktım. Sevgi, hüzün hasret bir arada oraya yerleşmiş, mutlulukla, mutsuzluk arası buğulanıyorlardı...
Siz bu yazıyı okurken o, bizden ayrılıp annesiyle buluştu. Oradan yine sığındığı Galler’e döndü.
Öyledir. Gelişlerin gidişleri, gidişlerin dönüşleri vardır. O yine çok sevdiği memleketine dönecek. Yakındır.
Memet Ali Alabora... Oğlum biz seni çok sevdik. Sevmeyenlerinin de olması gerekir. Hayat ve düşünce böyle bir şeydir. Sen iyi bir hayat adamısın. Anneannenin adı gibi. Bak “Hayat”ı da andık... Benim güzel dost annemi... Sen babanın, benim gözyaşlarımıza bakma... Onlar mutluluktan. Seni gördük ya, hayattasın, sağlıklısın ya, şimdilik bu bize yeter. Ama daha sonrası için yetmeeez... Yok öyle yağma. Bunlar gidecek sen geleceksin memleketine. Eee, hayat böyle bir şey işte efendiler.
Güle güle size, hoş geldin Memet Ali yazımı yazmak bana nasip olsun... Yaşayayım, yazayım o yazıyı...
