ESKİDEN, siyasal düzenler hukuk devleti ilkesine sağlam bir yer vermedikleri için, adalet dağıtma dahil bütün kamusal işlevler laçkalaşınca “sistemin çivisi çıktı” denirmiş. Artık, kuralların anayasalar ve uluslararası sözleşmelerle perçinlendiği ülkelerde hukuk devleti ilkelerini çiğnemek güçleştirilmiş, çivilerin çıkmaması için önlemler alınmıştır. Ama, ekonomik ve toplumsal düzenlerdeki bozukluklar ve aksamalar yüzünden adaletsizliğin dünyadaki bütün ülkelerde kökünden silinip yok edildiği söylenemez, çünkü o mükemmelliği sağlamaya yönelik sistemlerde bile her zaman ister istemez bazı gevşemeler olmakta.
Böyle olduğu içindir ki, yalnız mekanikte değil hukukta da fazla uzamaması gereken aralarla vidaların sıkılması gerekiyor.

Bayram öncesinde toplum olarak derin bir sarsıntıya uğradığımız, ülkenin üzerinden Hiroşima sessizliğiyle bir endişe dalgasının geçiştiği ve ulusal özgüvenin birdenbire azaldığı hissedilmedi mi? Beklenmedik ağırlıkta ve uzunlukta cezalarla yüklü mahkeme kararları, zihinlerde bir yığın sorun yaratmıştı ve ulusal özgüven yıkılır gibi olmuştu. Hınçlar hesaplaşmasının uç vermesi sanki karanlık bir geleceğin habercisi gibiydi. Oysa hukuk tanrıçası elinde tuttuğu teraziyle yalnız adaleti ve eşitliği değil, aynı zamanda aydınlığı ve mutluluğu taşıyor olmalıydı.

Nitekim, herhalde dikkatinizden kaçmamıştır, yorumcu bütün hukukçular, “Süreç henüz bitmedi, Yargıtay’ı da var bu işin” demekte söz birliği ettiler.

Bir mesleğin, yargıçları ve avukatlarıyla, hatta mütalaa hazırlayıcı savcılarıyla, daha fazla aydınlık, daha fazla doğruluk, daha fazla mutluluk için çalışıyor olması, insanları ve insanlığı yüceltmek için çırpınması gurur verici ve göğüs kabartıcı değil mi?

Bunları düşününce, bir karabasan gibi ülke ufuklarını sarmış olan kötümserlik ve karamsarlık bulutları dağılıyor; derin, sağlam, fakat her yönüyle meşakkatli hukuk öğretimi ve öğrenimiyle safsatadan uzak, akılcı insanlar yetiştirmenin kutsallığı kendiliğinden ortaya çıkıyor çok şükür.