Ekonominin içinde bulunduğu duruma rağmen seçimi yine AKP’nin kazanması küresel ekonominin ve sermayenin ne kadar güçlü olduğunu, halkın küçük şeylerle mutlu edilip büyük rantın nasıl paylaşıldığını ve paylaşılacağını gösteriyor.

Tekel özelleştirildi. Hayvancılık öldü. Et fiyatları arttı. Et ithalatı başladı.

Fındıkta katma değer ülke dışına aktarılıyor. Üretici istediği fiyatları alamıyor. 2007’de 7 lira olan fındığın kilosu 2.5-3 liraya düştü.

Çay üreticileri kan ağlıyor. Çay taban fiyatı için 1.3 lira beklerken fiyat 1.1 lira olarak belirlendi. Çay-Kur’a çayını satamayan üretici özel çay şirketlerine kollarını kaptırdılar.

Şeker fabrikaları özelleştiriliyor. Şekerpancarı aynı fiyatta. Kotalar nedeniyle ekim alanları daraldı. Pancar üreticileri zor durumda.

Tarımda girdiler daha da arttı. Mazot 3 kat, gübre 2.5 kat artarken buğdayın fiyatı ancak yüzde 50 arttı. Tarım ihracatı 87 milyar dolar iken tarım ithalatı 83 milyar dolara ulaştı. AKP döneminde tarım ürünleri ithalatçısı durumuna düştük. Tarıma milli gelirden ayrılan pay yüzde 1’in altına düştü.

Üreten değil tüketen bir ekonomi; hem de çılgınca ve ilerisini düşünmeden harcayan bir toplum.

3 milyon işsiz, 15 milyon yoksulluk sınırında yaşayan insanımız var. İşsizliğin yüzde 10’larda seyredeceği ve üreten bir ekonomi olmadıkça bunun düşmeyeceği kesin.

Cari açık artık ekonomiyi idare edenleri de korkutan bir tutarda ve 50 milyar dolar mertebesinde kronikleşti. Cari açık doğrudan sermaye ile değil, sıcak para ile finanse edildi. Doğrudan sermaye de özelleştirilecek bir şey kalmadığından tavana ulaştı.

Borçlar AKP döneminde sürekli artarak 2010 yılı itibarıyla 290 milyar dolara geldi.

Başbakan büyümeyi bina yapmakla eşitledi. “Bina, yol yapmak= büyüme” olarak bilinçaltına yerleşti.

Bütün bunlara ve daha saya saya bitirmeyeceğimiz ekonominin matematiğindeki yanlışlara rağmen her iki kişiden biri AKP’nin icraatını onayladı ve rakamlara verdiği ruha teslim oldu.

Neydi bu ruh verilen rakamlar, 2002-2010 karşılaştırılması yapılarak halka şu tespitler yapıldı:

- Milli gelir 230 milyar dolardan 736 milyar dolara çıktı. Ne büyük görkemli büyüme dendi.(Oysa bu büyüme tüketim kaynaklı ve borçla finanse edilmiş durumda.)

- Enflasyon yüzde 29.7’den yüzde 6.4’e indirildi. Halkın cebindeki paranın çalınmasına izin verilmedi, diye övünüldü (ama rant ekonomisi, arsa spekülasyonu ve sebepsiz zenginleşme ile çalınan paralar unuturuldu).

- İhracatın 36 milyar dolardan 114 milyar dolara çıkması anlatıla anlatıla bitirilemedi.(Bunun yanında ithalatın 200 milyar dolara çıktığı ve tüketim, ara mal ithalatının arttığı gözden uzak tutuldu.)

Kişi başına düşen milli gelirin 3.500 dolardan 10.000 dolara çıktığı müjdelenirken milyonlarca kişinin 2.000 TL’nin altında bir gelirle yaşamını idame ettirdiğini, açlık sınırında milyonların bulunduğunu nereye koyacağımız açıklanmadı. Tevekkül ve kanaat 10.000 doları görmesek de olur, teslimiyetini getirdi.

- Merkez Bankası rezervi 26.8 milyar dolardan 82.6 milyar dolara çıktı. (Oysa Merkez Bankası’ndaki paranın aslında ABD’nin parasının saklanması ve ona faiz ödenmesi olduğu, emanet para olarak durduğu ve reel bir varlık olmadığı halka anlatılmadı.)

- Özelleştirme gelirleri 8 milyar dolardan 34 milyar dolara çıkarıldı (toplam özelleştirme gelirinin bir yıllık cari açığa eşit olduğunun kimse farkına varmadı).

- MEB bütçesi 7.5 milyar dolardan 34 milyar dolara çıkarılması övünç kaynağı yapıldı.(Oysa bu bütçe artışına rağmen eğtim ve sınav sistemimizin yerlerde süründüğünü bunun sebeplerinin ne olduğu vatandaşa algılatılmadı.)

- Cumhuriyet tarihinin en büyük mali affı yapıldı. (Oysa AKP döneminde 3 temel vergi ve servet affı yapılmasının sebeplerinin verginin tabana yayılmaması, kayıt dışı ekonominin sürmesi, bütçenin adil olmayan dolaylı vergilerle finanse edilmesi olduğunu AKP hiçbir zaman sorun olarak vatandaşa söylemedi.)

Demek ki vatandaş küçük hizmetlerden büyük tatmin ve mutluluk duydu ki AKP’ye yol verdi. Yeşil kart, sağlık hizmetlerindeki olumlu adımlar, vatandaşın günlük yaşamını kolaylaştırıcı hizmetler, 2001’den beri uygulanan küresel reçeteye sadık kalınması, 2008 ekonomik krizinin iyi yönetilmesi ona ödül olarak döndü. İnançlar ve duygusallık matematiğe galip geldi.

Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok; bu nedenle sandık demokrasisi adına bunu kabullenmek ve bu başarıyı tebrik etmek zorundayız.