“Tahrir gösterilerinin” kıvılcımını fitillediği için Mısır devriminin simgesi sayılan internet aktivisti Wael Ghonim, Bin Ladin’in ölümü için şunları yazmış:

“Tarih yazan bir yıl yaşamaktayız. Henüz daha mayıs ayındayız. Tunus, Mısır, Libya, Yemen, Suriye’de -iktidardan düşen ve düşmek üzere olan liderleri- şimdi de imha edilen OBL (Usame Bin Ladin) izliyor!”

“Mısır Baharı”nın aktörleri; OBL’nin infazını bir büyük “özgürleşme” zincirinin halkası olarak yaşıyorlar…

Olayı böyle görmekte, böyle yaşamakta da haklılar…

Bundan sonra ne olursa olsun, “özgürlükler” açısından hayat, onlar için Mübarek devrinden kötü olmayacak.

Konjonktür, Arap baharı ülkelerinin başına kolayına artık bir “Humeyni rejimi” çöreklenmesine izin vermeyecek…

Pek pek gidecekleri yer, ABD vizeli “Müslümanlı Kardeşlerin” “ılımlı İslamı” olacak ki bu zaten laik sistemle uzun boylu alıp vereceği olmayan Mısır misali ülkeler için bir U-dönüş anlamına gelmiyor…

Olan burada bize; “laik Türkiye cumhuriyetine” oldu…

Araplar özgürleşirken biz geri gidiyoruz

11 Eylül sonrası dünyada Wael Ghonim’in söz ettiği coğrafyaya “model ülke” olarak dayatılan AKP Türkiyesi’nde özgürlükler, “ileri” değil ne yazık ki geriye gitti…

Bu soyut bir değerlendirme değil, gözle görülür bir gerçek.

Bunu görmek için gazete başlıklarına göz atmak kâfi:

Dünkü “Cumhuriyet”in birinci sayfasına örneğin bakıyorum: “İnternette filtre: İran usulü” şeklinde bir haber karşıma çıkıyor.

Haber arka sayfada şöyle dönüyor:

“Özgür internetin ölüm fermanı. Güvenlik adına yapıldığı söylenen sistem Çin, İran gibi ülkelerde sansür için kullanılıyor...”

Nerde Mısırlı Google yöneticisinin “özgürlük kutlaması”, nerde biz?

Aradan geçen her gün onlar “korku duvarlarını” yıkıp kendilerine meydanlarda öyle ya da böyle yeni “özgürlük” dilimleri elde ederken; biz geri gidiyoruz.

Arap baharının internet aktivistleri, sanal ortamda yağ halkaları gibi yayılan “domino etkisinde” baştacı edilirken; “model ülke”de taraf olmayan bertaraf oluyor...

Medyanın zapturapt altına alınması yetmiyor, internet camiasına -İran’la kıyaslanan- büyük kısıtlamalar getiriliyor!

2000’li yıllara girene dek ülkemizde “özgürlük” referanslarını, Avrupa ile Batı oluştururken; bugün artık düpedüz “İran” belirliyor…

Wael Ghonim gibi Arap baharı aktivistlerinin hayatı gerçekten de içinde bulunduğumuz bu 2011 yılında çok değişti. 2011 onlar için bir iyileşmenin miladı…

Bizim için “tarihin çarkı”; Usame bin Ladin’in dünya sahnesinden çıktığı 1 Mayıs 2011’de değil; 2001 yılının 11 Eylül günü tersine döndü. Ne var ki kimse uzun boylu bunun ayırdına varmadı…

11 Eylül’ü izleyen günlerin gazete arşivlerini gözden geçirin...

Anlı şanlı yorumcuların birbiri ardına verdiği; “Batı için Türkiye’nin değeri arttı!” 11 Eylül sonrası değerlendirmelerde bu “Türkiye kıymete bindi!” yorumları öyle abartıldı ki; “11 Eylül’ün Türkiye’yi Avrupa’dan kopartmak” şöyle dursun, AB’ye “yaklaştırdığı” dahası 11 Eylül sonrası jeopolitiğinde Brüksel’in eli mahkûm Ankara’ya üyelik bahşedeceği varsayıldı…

On yılın bilançosu

Kendinden menkul bu varsayımlar ardında, Avrupa Birliği ile Batı’yı; Ankara-Brüksel, Ankara-Washington hattından ibaret gören ve yalnız güç ilişkileri mantığıyla sınırlayan kısır bir “reel politik” merceği vardı…

11 Eylül ertesinde, ezcümle “İslam âlemine” “düşman” gözüyle bakmaya başlayan Batı kamuoylarından Türkiye, habersizmiş gibi davranıyordu…

O tarihe dek “insan hakları” ve “demokratik” değerleri “evrensel” manada öne çıkaran Avrupa halbuki Kafka’nın metamorfoz öyküsündeki Gregor Samsa gibi 12 Eylül sabahında, bir günden diğerine başkalaşarak uyanmıştı.

Bu başkalaşmanın en somut örneğiyle, o dönemi yaşadığım İtalya’da; Çizme’nin dünya çapında ünlü yazarı Fallaci’nin birbiri ardına yayımladığı eserlerinde karşılaşmıştım...

11 Eylül’ün ayı çıkmadan daha yazdığı “Öfke ve Gurur”u, 1’er milyon kopya satan “Aklın Gücü” ve “Fallaci Fallaci ile söyleşiyor” üçlemesiyle tamamlayan yazar, bugün Avrupa’nın geneline yayılan Sarrazin çizgisinde İslamafobiyi kaşıyor, Müslümanları ağır terimlerle “ötekileştirerek” aşağılıyor; “üstün Batı medeniyetini” korumak adına “Avrupa’nın kapılarının Bin Ladin’le özdeşleştirdiği İslama kapatılmasını” öneriyordu...

“Sessiz çoğunluğun” düşüncelerine tercüman olan Fallaci’nin kalemi; “ırkçılık tabusunu” yıkan muazzam bir değişimin haberciliğini yapıyor, Türkiye bu değişime tümüyle hazırlıksız yakalanıyordu...

Bin Ladin sonrası Avrupa’da hızla kabaran bu dalgaya Ankara hazırlıksız yakalandığı için AB süreci çıkmaza girdi. Ve arkada kalan on yıl içinde rotasını giderek yitiren bir “eksen kayması” içine girildi... Devamı Cumartesiye.