Yazarlar Günün Köşe Yazıları Spor Konuk Yaşam Tüm Yazarlar

Nilgün Cerrahoğlu

[email protected] Son Yazısı / Tüm Yazıları

Bir Seçim Günü Muhasebesi

12 Haziran 2011 Pazar

TV’de artık seçim kampanyası izleyemiyorum…

Meydanlarda rakiplerini aşağılayan, terbiye sınırlarını aşan, hakaretler savuran, şakak damarları kabarana dek öfkeyle kin kusan lider tiplerine tahammülüm yok.

Tespih taneleri gibi yan yana dizilip, çanak sorularla “muhataplarını” yalnızca parlatan; “röportaj” adı altında gerçekleştirilen “şey” sırasında -ne şiş yansın ne kebap hesabına- laf çeviren meslektaşlara da bundan böyle tahammül gösteremiyorum.

Hep aynı insanların çıktığı, aynı tartışmaların, aynı konu başlıkları altında yapıldığı tartışma programlarını da yüreğim kaldırmıyor.

Kendimi ne denli zorlarsam zorlayayım, beş.. bilemediniz on dakika sonunda sabrımı, direncimi yitiriyor; programı baştan sona izlemek üzere kendime verdiğim tüm iyi niyetli sözleri bir tarafa bırakıyor, elimdeki kontrol aletiyle bulunduğum kanalı terk ediyorum.

Elimde değil.

“Seçim kampanyası” adı altında yapılan programlara bakmak, inanın artık bana işkenceden farksız geliyor.

‘Yabancılaşma efekti’ ve dizi tutulması

TV’de bu artık “siyaset izleyememek” tepkisini kendimde ilk kez bu şiddetle geçen yaz, referandum sürecine girerken hissettim.

TV’deki siyaset ortamına duyduğum karşı konulmaz “yabancılaşma efekti”, her şeye rağmen bu oranda güçlü değildi. Dikkatimi verebildiğim, dikkatle izlediğim bazı referandum-tartışma programlarını, bugün örneğin hâlâ hatırlayabiliyorum.

Ama gelin görün ki bu seçimler sırasında, azimle başına oturduğum hiçbir programın sonunu getiremedim.

Gazeteci olmama, “meslek icabı” bu takibi yapmakla yükümlü olmama rağmen, itiraf ediyorum ki bunu yapamadım.

Demek ki bir sınır aşıldı.

“Karşıt görüşlerden arındırılan medya olgusu” ile birlikte, ölçüsüz bir sindirilmişlik ve retorikle katmerlenen siyaset tartışmaları, gerisini zorlayamadığım bir “yetti gayri!” limiti yarattı.

Böyle sözün artık bittiği yerde, elimde kumandayla ben derhal dizilere geçer oldum.

Önüme bazen ne gelirse, sırf kafamı boşaltmak ve içinde bulunduğumuz ortamdan kaçmak için, ekranda olanı izlemeye koyuluyorum.

Bazı diziler bana eski Yeşilçam öykülerini hatırlatıyor.

Bazıları, ’80’li yıllarda yolları boşaltan “Dynasty/Hanedan” dizisinin yerli uyarlamaları gibi duruyor.

Ama bazı öyle diziler var ki, icabında “helal olsun!” dedirtiyor...

‘Fatmagül’ün Suçu Ne?’ favorim

“Fatmagül’ün Suçu Ne?” onlardan biri...

Başta ünlü “tecavüz sahnesi” etrafında kopan abuk sabuk tartışmalardan ötürü, bu diziyle hiç ilgilenmedim…

Ama böyle işte, “durdurun bu gezegeni, inecek var!” sendromuna yakalandığımdan beri kanalları zaplaya zaplaya “Fatmagül”e eriştim…

O gün bugün, hiçbir bölümü kaçırmıyorum.

Her şeyden önce o ne muhteşem oyunculuk öyle?

Sumru Yavrucuk öteden beri bayıldığım muhteşem bir sanatçı.

Oynadığı her rolün, büründüğü her karakterin sonuna dek hakkını veren Beren Saat’in ışıltılı performansına da söylenecek laf yok…

Ama ya o “Mukaddes”i oynayan ve henüz kısa süre öncesine dek bir Tanrı kulunun tanımadığı Esra Dermancıoğlu’na ne demeli?

O ne ifadeli bir yüz, ne mükemmel bir vücut dilidir?

O ne yürüyüş, ne gerdan kırmak, ne kırıtmak, ne kenar mahalle dilberi havalarıdır?

Taşıdığı “Mukaddes” adıyla taban tabana ters orantılı dolaplar çeviren, had derecede “mütecessis”, ikiyüzlü, fettan ve bilmiş bu “yenge tiplemesini” izlemek için dahi görmeye değer “Fatmagül” dizisi.

Herkesin hayatında mutlaka tanıdığı “Mukaddes”ler vardır...

Yüksek reytingli tüm diğer dizilerde olduğu gibi, baş karakterler denli yan karakterler de zengin bu dizide...

Tecavüzcü oğlanlardan birinin anasını canlandıran Perihan/Deniz Türkali.. mesela.. tek kelimeyle şahane!

“İt”in önde gidenini oynayan Erdoğan/Kaan Taşaner...

Dengesiz, zayıf, kırılgan bir tiplemeye can veren Vural/Buğra Gülsoy…

Şeytana külahını ters giydiren Münir/Murat Daltaban.. insanı bire bir Fatmagül’ün bir Ege cennetinde başlayan cehenneminin içine götürüyor…

Vedat Türkali’nin kaleminden çıkan öykünün örgüsü de sağlam.

Şimdiye dek üstelik diziyi uzatıp /“sündürmek adına” kaşını gözünü de çıkarmadılar.

Böylesine güçlü bir oyunculuk ve güçlü bir hikâye malzemesi ortada dururken hâlâ o malum “tecavüz” sahnesiyle dizinin ilgi çekiyor olması beni kahrediyor.

“Fatmagül’ün Suçu Ne?” yazıp internete girdiğinizde örneğin uzun uzun hâlâ “Hülya Avşar mı, Beren mi.. o meşhur sahnede daha iyiydi?” gibi sorular ya da “Fatmagül’ün suçu=Bihter olması” tarzı geyiklerle karşılaşabiliyorsunuz...