“İsterse diktatör olsun ablacığım! Yeter ki bize hizmet etsin. Erdoğan hizmet ediyor. Yollar, havaalanları, hastaneler, sağlık hizmetleri.. saymakla bitmez. Ben Erzurumluyum. Erzurum’a döndüğümde, memleketi tanıyamadım. Bütün Anadolu değişti. Varsın diktatör olsun! Ne var? Benim de, çevremin de oyu AKP’ye!”

Yurdum insanının “demokratik duyarlılığı” işte bu kadar!

Ekranlarda seçim sonuçları ilan edilirken beynimde ilk yankılanan sözler bunlar; “Erzurum İstanbullusu” bir şoförün bana yaptığı bu beyanlar oldu: “İsterse diktatör olsun! Ne mahsuru var ki?” diye konuşan Erzurumlu şoför: “Ben aldığım hizmete bakarım!” demişti.

Daha sonra gözüm Erzurum’da AKP’nin aldığı sonuçlara ilişti: Yüzde 70 oy aldı bu ilimizde AKP…

Halkımız “demokratik lider” değil, sultan istiyor! Sultan seçme prosedürünü “demokrasi” belliyor.

Dış basın nitekim bu nedenle “Türkiye yeni sultanını seçti” dedi…

Ve Erdoğan bu kez balkona tam bir “sultan” edasıyla çıktı.

Yanında, bundan önceki “balkon koreografilerinden” farklı olarak “Hanım Sultan” Emine Erdoğan da vardı.

Emine Hanım ilk defa balkonda!

Zeynep Oral’ın evinde dostlarla beraber seçim sonuçlarını izlerken; “A Emine Hanım da balkonda!” dedim kendimi alamayarak: “Bu yeni. Daha önce balkonda hiç Emine Hanım’ı görmüş müydük?”

Nurdan ve Özcan Arca da hemen akabinde; “E bu Başkanlık pozu!” diye eklediler; “ABD’de başkanlar eşleriyle birlikte görünüyorlar ya, bu da Erdoğan’ın Başkanlık yolundaki ilk görüntüsü!”

Barack ve Michelle Obama çiftini göz önüne getirip, Erdoğan’lara baktığımda ne var ki ben bir “Başkan”dan çok.. bir “Hünkâr” portresiyle karşılaştım. “Muhteşem Yüzyıl” dizisindeki gibi çünkü, resmin orta yerinde ağırlıklı olarak “Hünkâr” bulunmaktaydı. Emine Hanım fiziken orada olmasına karşın; varlığıyla, geri planda kalmıştı.

Erdoğan’ın ağzından çıkan laflar üstelik, tam bir “cihan padişahına” yakışacak laflardı.

“İstanbul, İzmir, Ankara, Diyarbakır kadar Saraybosna.. Beyrut…

Şam.. Ramallah.. Nablus.. Cenin.. Batı Şeria… Kudüs.. Gazze.. kazanmıştır” diye konuşuyordu Erdoğan; “Türkiye kadar Ortadoğu, Kafkasya, Balkanlar, Avrupa kazanmıştır..” dedikten sonra da bilfiil “merhametli, adil, âlicenap” bir hünkâra yakışır biçimde; “74 milyonun her bir ferdinin yaşam tarzı, inancı, değerleri, bizim üzerimizde mübarek bir emanettir” diye ekliyordu…

“Devleti şahane” döneminde olduğu gibi tıpkı…

Osmanlı’da da; “farklı inanç ve yaşam tarzları” böyle, sultanın emaneti altında “ihsanına” kalmamış mıydı?

‘Haklar’ bir gecede ‘emanet’ oldu

Bir “hukuk devletinde” yasa güvencesi altında olması gereken “haklarımızın” bir gecede böylece, “emanete” dönüşmüş olduğunu gördük.

“Emanet” sözcüğünün karşılığına lügatta bakın…

“Birine geçici olarak bırakılan, teslim alınan kişice korunması gereken şey” oluyor “emanet”.

Bundan böyle “haklarımız”, Türkiye’nin yeni sultanına “emanet”tir!

Erdoğan bu “emaneti”(!) korumak bağlamında; “Bize oy verenlerin de, vermeyenlerin de yaşam tarzını, inanç ve değerlerini, onurumuz, namusumuz, şerefimiz olarak göreceğimizden kimsenin kuşkusu olmasın!” sözü veriyor.

“Balkon”dan yapılan bu vaat sonra, “kucaklayıcı konuşma” kontenjanından düzenin “teminatı” sayılıyor…

‘Balkon konuşması’nın diğer adı Mussolini

Demokratik düzenlerde bu şekilde “balkon konuşmaları” olmaz. “Balkondan” çünkü ya krallar ya da faşist diktatörler konuşur.

“Zoraki Kral/King’s Speech” filmini gördüyseniz eğer; VI. George’un “Buckingham Sarayı” balkonundan yaptığı konuşmayı hatırlarsınız…

Faşizmin anavatanı İtalya’da “balkon konuşması/discorso del balcone” dendiğinde, akıllara sadece Mussolini gelir. İtalyan faşizminin lideri, bugün dahi Roma’da “Palazzo Venezia/Venedik Sarayı” balkonundan yaptığı tarihi konuşmalarla hatırlanır. Ve retorik dozunu kaçıran siyasetçiye her daim -ironik manada- “Yoksa bu bir balkon konuşması mı?” türü alaylı dokundurmalar yapılır…

Erdoğan’ın 12 Haziran akşamı bol dini motif ve vurgular da kullanarak yaptığı “balkon konuşması”; “Başkanlık sistemi” adı altında “Sultanlık sistemine” geçişin, tarihi kilometre taşını işaretleyen ilk büyük konuşmadır bana göre.

Bu konuşmayı gelecek kuşaklar, büyük olasılıkla “tarihe geçen” bir konuşma olarak hatırlayacaklar.

“Güçlü liderden” hoşlanan ve demokratik hakların tam ne olduğunu keşfetmemiş bu ülkede; CHP gibi kendisini yenilemeye çalışan bir muhalefet partisinin bu kadar kısa sürede, seçmen kitlesini genişletmesi ve oy oranlarını yüzde 20 sınırından yüzde 26’lara taşıması; bu arada hiç küçümsenmemesi gereken bir başarı.

Kılıçdaroğlu’nun yaptığı kısa, öz konuşmada verdiği mesajlar bu açıdan, fevkalade takdire şayan…

Sultanlık sistemine giden koşuda, CHP şimdi çok büyük bir zaman yarışıyla karşı karşıya. Yerim kalmadığı için ona da gelecek yazıda değineceğim.