Bir yalnızlıktayım. Oysa hiç öyle değil, sevdiğim yanımda, içimde, yaşantımın her yerinde. Benimki çok daha değişik bir yalnızlık.

Yaşamışım, görmüşüm, öğrenmişim, bilmişim!..

Oysa nerede her şeyi bilmek, görmek!..

Her yaş döneminde bize öyle gelir. Kapıyı kapatıp çekip gitmek zamanıdır! Öyle sanırız, ama olmaz, o kapı kapanmaz, kapı nerde o da bilinmez...

Yirmili yaşlarımı anımsamak isterim zaman zaman!.. Düşlerime de girer. Ama boştur, anımsamak. Bambaşka şeylerdir göz önünden geçen. Gerçek yaşantım yılların gerisindedir. Bambaşka bir insandır...

İlhan Selçuk çekti gitti. Demirtaş Ceyhun da, Naim Tirali de, Dağlarca da, Sait Faik de say sayabildiğin kadar... Ya şairler, Külebi’ler, Necatigil’ler, İlhan Berk’ler, Özdemir Asaf’lar, hatta gencecik bir şair olan, Kenan Harun’lar....

Kenan’dan aldığım mektuplar koskoca bir kitap olur. Özdemir Asaf’ınkiler gibi, Hilmi Yavuz’unkiler gibi... Biri oturup hepsini okusa bir roman çıkarır. Hem de en gerçekçi bir roman...

Mektuplardır bir dostun iç dünyasını size gösteren! İçtensizlik yoktur yazar mektuplarında. Yaşadığı anların izi vardır. Bir yaşamöyküsünün başlangıcı vardır. Sonu ne zaman, bilinmez! Bendeki dost mektupları bir öykü, bir şiir, bir roman niteliğindedir.

Mektup denen şey edebiyatımızda kaldı. Kimse mektup yazmıyor mu artık eşine dostuna?.. Mail çekiliyor. O yapay, soğuk mu soğuk uygarlık aracı. Üç beş satırlık gevezelik, o kadar. Oysa mektuplardır zamanın bir anında yazılmış olsa da etkisi uzun süreli olan...

Kenan Harun edebiyat kitaplarında yok! Şiir antolojilerinde de... Ona benzer şairler de var, hakkı yenmiş. Gücüm olsa da hepsini bir bir ortalığa yeniden çıkarsam. Yazdıkları mektuplar zaten bir çeşit şiir. Ülkenin neresinde olursa olsun bana bir değişik yaşantı getirirlerdi. Elazığ’dan, Trabzon’dan...

Ne yapmalı o mektupları? Yırtıp atmak mı? Ama yok edilmekle yaşamdan kopmaz onlar. Bir ömrün içindeki değerli anlar, senin yaşantına katkıları olmuş, düşünceni, duyarlığını genişletmiş, sonsuzlaştırmış, şiirler gibi...

Nerden nereye! Cumalı’nınkileri okuyorum. Bana arada bir telefonla yeni yazdığı bir şiiri okurken sesinin nasıl titrediğini... “Bunu sana adadım deyişini”. Bir ara aramızda bir yanlış anlama olmuştu, ama kısa sürede eriyip gitti dostça yaklaşmalarımızla... Mektuplar, yaşamın kendisidir. Ölmez onlar! Yazarı çekip gitse de sımsıkı sürdürürler yaşamlarını.

Yazın, mektup yazın, bu geçici yaşamı sözcüklerle sonsuz kılın.