Umut fakirin ekmeği.

Ye Memet ye...

Zaman zaman okurlarımdan yakınmalar geliyor. Sözlü ya da yazılı!.. “Yazılarınızda umutsuzluk var. Neden umutsuzluk?” diye yazmış İzmirli bir hanım okurum... Kendi sıkıntılarına karşın umudu bir güç kaynağı olarak savunmak istiyor: “Nasıl başedeceğimizi bulun, çözüm üretin. Siz sadece gazeteci değil bir ‘tarih’siniz de...” diyor.

Nadir Nadi’nin son günlerinde söylediği bir sözü anımsıyorum:

“Bu adam boşuna yaşamış diyecekler..”

Tüm yaşamını Atatürk sevgisi, saygısı, gereken çözüm önerileri, demokrasinin halk için, halktan yana olması için çabalamış, binlerce yazısında hep güzel yarınların yaratılması için ömrünü harcamış bir yazarın böyle konuşmasının bir anlamı yok muydu?

***

Ben de yarım yüzyılı aşan bir gazetecilik, bir yazarlık sürecinden sonra, umuttan neden zaman zaman kopuyorum? Bir insan, dört yanı kapkara duvarlarla çevrilmişse, aydınlıkları ancak iç dünyasında bulmaya çalışır... Kaç yıldır Türkiye bir yanlışlıklar batağında ise, işbaşına gelenler halkımızı bir çıkmazdan başka çıkmaza sürüklemek hevesindeyse!..

Ben yazılarımda, okurlarımla içtenlikle konuşurum. O andaki duygularımı saklamak istemem. Yine de en büyük umutsuzlukların içinde ille de bir umut ışığı ararım. İçinde yaşadığımız çaresizliğin bilincine varmak, umutsuzlukların içinde, ardında ne olup bittiğini arayıp görmek!..

***

Bir yazar, tüm yaşantısını halkının mutlu bir yaşama kavuşması için harcamışsa, en doğru yolu, çareyi Atatürk devriminin aynı hızla sürdürülmesinde bulmuşsa, sonra da sürüp gelen kötülüklerin, bağnazlıkların günden güne arttığını, çare arayışlarının çıkmaza girdiğini görmüşse, elbet gerçekleri bir bir okurunun karşısına çıkarır... Bu, umutsuzluğu yaygınlaştırmak değildir, bireylerin gerçeklerin bilincine kavuşmalarını istemektir. Yazarlar ayna tutar topluma! O ayna çirkinse onu zorla güzelleştirmek, kendini de okurunu da aldatmak olmaz mı?

***

Benim umutsuzluğum geçici! Daha da çok bir uyarı. Gerçekleri görmeye çağrı!..

Kargaşadan, dağınıklıktan, yenilmişlik duygusundan kopmaya; doğrudan, iyiden, güzelden yana uğraş vermeye çağrı... Güzel bir umutsuzluk daha doğrusu!..