“Sen niye bu kadar tembelsin evladım!
- Yapma evladım, biraz oku evladım!
- Öğren, ondan sonra konuş evladım.”
O evlatlar söz anlar mı? Boşuna mı yazmış Uğur?
Yıllar yıllar öncesiydi! Bu haklı öğütler nereye uçtu? Belleklerde izi kaldı mı? Yoksa hep aynı karanlık, aynı gerilik!..
Uğur Mumcu diye bir yazar, bir düşünür, yok artık! Yaşlandı da bir kenara mı çekildi? Savaşçı yazarlar ölmezler, ölüme karşı direnirler! Yazarlar, savaşlarını sürdürür!..
Mumcu’nun bizlere seslenişi daha yıllarca etkisini sürdürecek!
“Sen faşist de olamazsın evladım. Faşizmin de ne olduğunu bilmezsin, sen körkütük cahilsin evladım. Niye böyle yapıyorsun evladım. Niye böyle yapıp kendini el âleme rezil ediyorsun evladım.”
1986’da Uğur Mumcu böyle yazmıştı. O günler için mi, yoksa bugünler ya da gelecek için mi?
Yaşam sürüp gidiyor. Hiçbir şey iyiye, doğruya doğru gelişmiyor. Tam tersi karanlık yollara yeni yollar ekleniyor. Bir zindana dönüyor her şey. Sen istediğin kadar ben bu hengâmenin içinde değilim, ahlaksızların esiri olmam de dur. Bindiğin gemi seni bambaşka yerlere götürüyor. Farkında bile değilsin, biliyorum. Bunu Uğur da biliyordu. Bunları başkaları da bildiği için bir bomba yetti, onu arabasıyla birlikte havaya uçurmaya...
Bilgisiz, görgüsüz, şaşkın kişiler mi düşmanımız? Nasıl alt etmeli bilgisizliği, gerçek adıyla cahilliği? “Oku, oku” demiş yazar! Okuduğu neyse ona bağlı; ya okuduğu şey tam tersi ise? Bir zamanlar iyi, güzel, yararlı, toplum için gerekli yazılar biraz aydınlık yaşatırdı. Hiç değilse toplumun bir kesimini aydınlatırdı. Yetmezdi, daha çok, daha çok aydınlık gerekliydi. Ama karanlıkçı kafalar buna izin vermediler. Hâlâ da vermiyorlar. Bilgi diye dinsel sömürülerini daha çok yaygınlaştırmaya çalışıyorlar!
Yirminci yüzyıl değil, yirmi birinci yüzyıldayız. Her yeni yıl toplumda bir aşama yaşatırdı. Ama şimdi her şey geriye döndü, daha beteri bir batağa itildi, saplandı!