Yaklaşık 60 yıldır “kesintisiz” süregelen efsanevi kazı serüveninin yorgunluk bilmeyen bedeni nihayet “isyan” etmiş olmalıydı...

Nice kültür yoksunlarıyla mücadele ederek bin yılların Anadolu uygarlıklarını gün ışığına çıkartan bilge kadının bedeni, sonunda sahibine de isyan edip “yeter Halet, artık biraz dinlenelim” demek mi istemişti?..

Öyle olmasaydı, tam da en yoğun çalışma gününde ne işi vardı o şımarık “kedi”nin dosyalarla dolu masanın üzerinde?.. Neden her zamanki gibi “pist” demekle yetinmeyip bu kez severek iteklemeye kalkışsındı? Onca sarp dağlarda yıllardır ceylan gibi gezerken bu kez neden ayağı halıya takılarak düşüp kalçasını incitsindi?..

Evet, sanki vefakâr bedeni “bak 95 yaşındasın” demiş ve eklemişti; “artık dinlenerek çalışmalısın..”

İşte böyle başlayan zorunlu tatilinde ağrıları artınca, düşmeden ötürü kaburgalarının da zedelendiği anlaşılır. Doktorlar derler ki; “Hemen bunları sağlama almalıyız; çatlayan femur kemiğinin de yerine platinden yenisini koymalıyız.”

Açıklama bilimsel, hastamız da bilimin duayenlerinden olunca, 30 Ocak’ta ameliyat gerçekleşir. Yardımcısı Dr. Murat Akman’la kimselere duyurmamaya karar verirler...

2008 Ekim’inde 98 yaşında yitirdiğimiz alaylı mimarımız ve koca şairimiz Nail Çakırhan’ın yaşam yoldaşı; arkeoloji dünyasında hocaların hocası; sayısız ulusal ve uluslararası ödülün sahibi bir “prehistorya kraliçesi” ve Osmaniye ilinde Hitit kazılarını yönettiği Karatepe yöresindeki tüm köylülerin, herkesin “abla”sı Halet Çambel, kalçasına konan pilatin femurun filmini ziyaretçilerine de göstererek diyor ki;

“Artık bununla yaşayacağım..”

‘AKM ne oldu?..’

Gazeteye gelen Prof.Dr. Coşkun Özdemir’le kulaklarını çınlatıyorduk. “Hadi gidip hatırını soralım” dediğimizden 10 dakika sonra Florance Nightingale’deydik.

Bilirsiniz, hastanelerde ünlülerin ve politikacıların yattıkları odalar hemen anlaşılır; çünkü içeriye sığmayan çiçekler koridora sıralanmıştır. Hatta gruplar halinde bekleşen insanlar da gece gündüz eksik olmazlar, çoğu “şöyle bir görünmek” için fırsat kolluyordur...

Halet Hanım’ın katına çıktığınızda ise oda numarasını bilmiyorsanız, hemşireye sormaktan başka çareniz yoktu. Koridorun çiçeksiz ve insansız olduğunu görünce düşündüm; “Kültür ve Turizm Bakanlığı 2010 Kültür ve Sanat Büyük Ödülü gerekçesini tutup kapıya mı yapıştırsam?”

Aynen şöyle: “Bakanlık, ödül sahiplerini belirlerken; arkeoloji alanında önemli gelişme ve değişimlerin yaşandığı 20’nci yüzyıldan günümüze, özverili ve kararlı birer bilim insanı kimliği ile gerçekleştirdikleri araştırma, inceleme, kazı ve değerlendirmeleri sonucu eriştikleri birikimleri ile arkeoloji dünyasında saygın yerleri olan, akademik çalışmaları ve başarıları ile Anadolu kültür ve uygarlıklarının dünyaya tanıtılmasında ve yeni nesillere aktarılmasında önemli katkılar sağlayan ve arkeolojiye adanmış ömrün birer simgesi olarak araştırma ve incelemelere konu olan yaşamları göz önünde bulundurdu.”

Ben hiç Halet Hanım’ın odası kadar alçakgönüllü, sade ve sıradan bir hasta odası görmedim. İçeri girdiğimizde uyuyordu; Murat “Uyandırmazsak bize kızar” demeseydi geri dönecektik... Nitekim çok sevindi, kalktı, kucaklaştık, oturdu ve sordu:

“AKM kurtuluyormuş, doğru mu?”

Atatürk’ün yakın arkadaşlarından babası Hasan Cemil Bey’in büyükelçimiz olarak bulunduğu Berlin’de, 1916’da doğan Halet Çambel, şimdi Arnavutköy’deki evleri “Kırmızı Yalı”da kediden kurtardığı kazı raporlarını “yorulmadan” inceliyor.

Geçmiş olsun Halet Hanım...