“Öteden beri savaşları siviller istemişlerdir. Vatan savunması dışındaki bütün savaşlar ekonomik çıkarlar içindir.”

2003’te yitirdiğimiz babam Topçu Kurmay Albay Süleyman Ekinci’nin savaş hakkındaki düşünceleri kısaca böyleydi...

Söz ne zaman savaştan açılsa -ki örneğin o yıllarda Yunanistan’la savaşmamız körüklenirdi- aile ve yakın dostları arasında derdi ki: “Sadece Atatürk, yurtta ve cihanda ‘barış’ı ülkesinin milli ilkesi yapmıştı. Ömrü savaşlarda geçmiş bir komutan, savaşı sevmez ve istemez; çünkü ne demek olduğunu ancak yaşayan bilir.”

Bu nedenle tüm ülkeleri ateşe atan 2. Dünya Savaşı’na Türkiye’nin -onca baskılara rağmen- katılmamış olmasına şöyle sevinirdi: “..deniyor ki ekmeği karneyle yedik, bezi karneyle aldık. Oysa hiç yiyemeyebilir, kefen bezi bile bulamayabilirdik. Ne uğruna? ABD’nin, İngiltere’nin çıkarları uğruna... Şükür o duruma düşmedik.”

Bugünlerin “bedelli askerlik” kararına benzer şekilde, Almanya’daki gençlerimizin de bilmem kaç mark karşılığında askerlik yapmış sayılmaları yeni gündeme gelmişti... Onu da sivillerin önerdiğini vurgulayarak derdi ki: “Her Türk genci vatan savunmasında görev almalıdır. Parayı verenin bundan muaf tutulması, askerliğin sadece yoksullara yüklenmesi demektir ki bu da bize yakışmaz.”

Albay Ekinci’nin eminim ki aklına bile gelmeyen “vicdani ret” ile “profesyonel ordu” konularında ne düşüneceğini ise tahmin edebiliyorum.. ancak teğmenliğinden albaylığına, hatta 27 Mayıs 1960’ı izleyen dönemde ihtilalin kurmaylarından olduğu için generalliğe yükseltilmeyip “EM-İN-SU”ların (Emekli İnkılap Subayları) arasına katılıncaya kadar “sadece savaşı öğrenen ve öğreten bir asker”in, savaş kararlarını sivillerin aldığını söyleme gereğini duyması, acaba nedendi?

O yıllarda savaşların sorumlusu olarak -babama rağmen- “ordu”ları görebildiğim “bilinçsiz” günlerimi anımsadıkça içimi pişmanlık yüklü bir sıkıntı sarıyor; babamı ve fikir birliği içinde olduğu merhum “silah arkadaşları”nı daha bir özlemle anıyorum. Hele ki “Suriye’ye ilgisiz kalamayız” sözlerinin açıkça “savaş” ilanı anlamına geldiği şu günlerde...

Savaşı yine siviller istiyor; üstelik “seçilmiş sivil” oldukları için de bunu adeta “demokratik hak” sayıyorlar. Neyin uğruna? Yanıtı sevgili babam 50 yıl önce vermişti...

Kim kazanıyor?

Dünya ekonomisi ne kadar krize girerse girsin, kârlarına kârlar katanlar hep silah üreticileri ve bu üreticilerin durmadan savaş çıkartan, her bahaneyle yoksul ülkelere saldıran ülkeleri.

Bizim gibi gelişmekte olan ya da geri kalmış falan değil, açıkça ve kanıtlarıyla “geri bırakılmış” ülkeler içinse her savaş sadece insani ve kentsel yıkımların değil, kalkınma kaynaklarının da yok olması ve ulusal ekonomisinin olan gücünü de yitirmesi demek.

Deniyor ki “Esad’ın akrabalarımıza zulmüne seyirci olamayız!”

12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 rejimlerinde hapishanelerimiz doldu taştı; işkencehaneler romanlara konu oldu; öldürülenlerin sayısı bile bilinmiyor; fidanlarımızı darağaçlarında yitirdik; Türkiye kan ağladı...

Hangi komşumuz, üstelik “iki devlet tek millet”iz diyen Azerbaycan, kadim dostumuz Pakistan, Kurtuluş Savaşımızı desteklemiş Ruslar ve diğerleri.. “bu mezalime seyirci kalamayız” deyip Evren rejimine karşı savaş tam tamları çaldılar?

Kıllarını oynatmayıp “Biz iç işlerine karışmayız” diyerek aynı rejimle “ekonomik işbirliği” toplantıları yaptıklarını bile anımsıyorum. Kaldı ki devletler hukuku da bunu öngörür...

Şimdi Suriye’yi “kurtarma” peşindeki sivillerimiz için babamın söyleyemediğini ben söyleyeyim: “Siz mi savaşacaksınız; elde tüfek siz mi saldıracaksınız; kızgın tankın içine siz mi gireceksiniz; sırtınızda 60 kilo silahla siz mi sürüneceksiniz? Buyurun uçağı da siz kullanın, inşallah paraşütle atlar, hayatta kalırsınız...”