\n\n\n

Türkiye’yi sarsan “Balyoz” kararlarıyla “cezaevi kenti” imajı doruğa tırmanan Silivri, tarihsel geçmişinde İstanbul’dan da eski… Yunanistan’dan yelken açan Megara Kralı Byzas MÖ 667’de şimdiki Sarayburnu’na çıkarak “Byzantion”u kurmaya karar verdiğinde, gemileriyle son molasını “Selymbria”da vermiş...

Silivri’yi, İstanbul’a Osmanlı bağladı; 1880’lerde belediyesini kurdu… Bilinen en eski Belediye Başkanı Yanakaki Çorbacı’ydı.

Silivrililer bu köklü tarihlerine rağmen “cezaevi”yle tanınmalarına serzenişliler. Gerçi, “Cumhuriyet sevdalısı” tutuklu ve hükümlülere de ev sahipliği yapmak elbette ki onur verici; ancak, görmüş geçirmiş kentlerinin asıl kendi değerleriyle tanınması ortak beklentileri.

Silivrililer diyorlar ki; “Tarihsel birikimleri ve çağdaş insanlarıyla Silivri, aydın kent kimliğini de kuşaktan kuşağa yaşatacak.”

‘Aydınlanma kenti’

Peki, bu hedef uğruna neler yapılıyor? Adalet tarihimize nasıl geçeceği tanımlanamayan “Silivri mahkemeleri” hukuk ve demokrasi ilişkisinde yüzyılın tartışmalarına neden olurlarken aynı kentteki “yaşam ve demokrasi” kültürü için hangi etkinlikler düzenleniyor?

Kuşkusuz akla ilk gelen, üç kuşaktır kesintisiz yinelenen “Yoğurt Festivali...” Ancak üreticilerin yarıştıkları “karpuz” ve “domates” festivalleri ile “güreş” ve “börek” şenliklerine eklemlenen “toplumsal eğitim seminerleri”ni de anmak gerekiyor.

Belediyenin bu “geleneksel” etkinliklerine sivil toplum örgütlerinin panelleri, söyleşileri, sergileri, gösterileri de katıldığında, yıl boyu süren kültür-sanat-edebiyat günleriyle Silivri artık bir “aydınlanma kenti...”

‘Festivaller...’

Örneğin ilk kez geçen ağustosta düzenlenen “Karpuz Festivali”nde amaç, sadece yörenin karpuzunu tanıtmak değildi… Belediye Başkanı Özcan Işıklar diyordu ki; “Festivalin düzenlendiği Kadıköy Mahallesi halkının da tüm Silivrililerle birlikte doğal kaynaklarını gözeterek kent yaşamına katılmalarını hedefliyoruz.”

Nitekim karpuz üreticilerini özendiren ve onurlandıran festival aynı zamanda söyleşileri, dinletileri, imza günlerini de içeriyordu.

“Börek Festivali” için de 350 tepsi böreğin binlerce kişiye ikram edilmesi çok önemli sayılmazdı… Bu coşkulu ziyafeti “birlikte yaşamak” için Kavala’dan gelen Yunanlı konuklarla halaylar çekilmesi, “dostluk ve barış” konusundaki birçok kitaptan daha eğiticiydi...

Yarım yüzyılını geride bırakan “Yoğurt Festivali” ise yine geleneksel yarışmaların yanı sıra Atatürk Meydanı’nda oluşturulan “el sanatları panayırı” ile yöresel yaratıcılığın adeta “arena”sına dönüştü.

Söyleşiler, imza günleri, kitap stantları, gösteriler ve tartışma oturumları da yine yabancı ülkelerden konukların katılımıyla “evrensel dostluk”un yaşandığı etkinlikler oldular.

Kavaklı Mahallesi’nde ünlü pehlivan Yenici Mehmet’in heykelinin de açıldığı “Yağlı Güreş Şenlikleri” ise Kırkpınar öncesinde 400 pehlivanın katılımıyla gerçekleşti. Bu “ata sporu” şöleninin de amacı, geçmişten geleceğe kimlikli kuşakların yetişmesine katkıda bulunmak...

Nitekim Değirmenköy Mahallesi’nde 1 Eylül’de gerçekleşen “28. Domates Festivali”nde başarılı üreticilerin ödüllendirilmesiyle yetinilmedi, tarımı dışlayan ekonomik tercihler de sorgulandı… Türkiye’nin beslenme kaynaklarını destekleyen politikalar savunuldu.

Bütün bunlara, belediyenin düzenlediği ve “GDO’lu ürünlerden korunma” seminerleri de eklendiğinde, Silivri artık çok yönlü bir “akademik kent” kimliği sergiliyor.

Cezaevinde ve mahkemelerinde ise sanki “adaletsiz hukuk” dersleri veriliyor!..