\n

\n

Çocukluğumda en sevdiğim, yüreğim kıpır kıpır beklediğim bayramlar Şeker Bayramı ile Kurban Bayramı’ydı. Öteki bayramlardan daha uzunlardı çünkü, sinemalar dörder film oynatırlardı, babam da bayram hediyeleri alırdı.\n

\n

Ama belki de en önemli neden, Çukurbostan’da bayram yeri kurulmasıydı. Atlıkarınca, döner dolap… Çocukluğumun en coşkulu şenliği.\n

\n

Bayram yerine Şükrü Ağabey götürürdü beni. Babamın en sevdiği çalışanı. Tezgâhının başına astığı bir resmi hiç unutamam. Taşbaskısı bir resim. Bizim o yaştaki ressamlığımızdan belki yarım gömlek üstün bir ressamın çizdiği tombul bir kadın resmi. Altında koca harflerle “Dünya Güzeli” yazıyordu. O yaşta bile merak ederdim: Onu kim Dünya Güzeli seçmiş? Olacak iş değil. Ama Şükrü Ağabey’e sormaya utanırdım.\n

\n

***\n

\n

Bir Kurban Bayramı sabahı Şükrü Ağabey erkenden damladı. Doğru Çukurbostan’a. Bayram yerine. Atlıkarıncaya bindim önce. Sonra motosiklet gösterisine gittik. Ahşaptan yapılmış dev bir silindir. Yüksek mi yüksek. Merdivenle tepeye tırmanıyoruz. Öteki seyircilerle birlikte. Silindirin içindeki boşlukta bir motosiklet. Sürücüsü geliyor. Sonra yüreğimizi ağzımıza getiren gösteri başlıyor. Silindirin içinde yerçekimine meydan okurcasına dönüyor da dönüyor motosiklet. Sürücüsü yüzünü Türk bayrağıyla kapattığı zaman başlıyoruz alkışlamaya. Gösterinin sonu. Sanki motosikleti biz kullanmışız gibi soluk soluğa iniyoruz silindirden. \n

\n

Sonra yine atlıkarınca. Arkasından kahvede Hacivat seyredeceğiz. Karagöz demezdik Antep’te. Hacivat derdik.\n

\n

***\n

\n

Atlıkarıncadan inince çıkşağı satan bir adam ilişti gözüme. Çıkşağı. Yoyo. Ama “yoyo”yu bilmezdik biz. Çıkşağı derdik. Yıllar sonra öğrendim. Çıkşağı, “çık yukarı in aşağı”nın ilk ve son hecelerinden üretilmiş bir sözcükmüş. Başka kentlerde satılan yoyolardan farkı, tenekeden yapılmış olmasıydı.\n

\n

Babamın verdiği bayram harçlığıyla bir çıkşağı aldım hemen. Başladım çevirmeye. Öyle yukarı-aşağı yok… Onu herkes yapar. Ben bu işin ustasıyım. İleri fırlatıp çekiyorum.\n

\n

Fırlattım çıkşağıyı. İpi çürükmüş meğer. Gitti çıkşağı, biraz ötedeki, benden bir-iki yaş büyük bir çocuğun kaşında patladı.\n

\n

Elini alnına götürüp yere yığıldı çocuk. Kan akıyor.\n

\n

“Eyvah” dedim içimden. Şimdi dövüşeceğiz. Beni dövebilecek birine benzemiyor, ama olsun. Rezillik.\n

\n

Şükrü Ağabey’le koştuk yanına. Çocuk şöyle bir doğruldu. Bana baktı. Sanki kaşı yarılan o değil de, benim. Başladı teselli etmeye: “Ziyanı yok. Bir şey olmadı. Kanar, geçer. Aldırma.”\n

\n

***\n

\n

Ayrıldık. Doğru Hacivat’a. Küçük kürsülere oturduk. Biraz sonra omzuma bir el dokundu. Kafamı kaldırıp baktım. Biraz önce yaraladığım çocuk. Yanıma ilişti. Nereden bulduysa bir pamuk koymuş kaşının üstüne. Bir eliyle onu tutuyor.\n

\n

Gülümsedi. “Az önce tanıştık ama adını bilmiyorum” dedi.\n

\n

“Benim adım Ülkü” dedim.\n

\n

Elimi uzattım.\n

\n

“Benim adım da Onat” dedi.\n

\n

Yıllar sürecek sıcak bir dostluğun başlangıcıydı bu.\n

\n

Onat’la. Onat Kutlar’la.

\n\n