Ne haftaydı… Üç ölüm arka arkaya…\n

Önce Mehmet’in haberi geldi. Mehmet İlkorur’un. Semih Poroy aradı Bodrum’dan: “Mehmet’i kaybettik. Biraz sonra toprağa veriyoruz.”\n

Çok sevdiğim biriydi Mehmet. Tanıdığımda Bodrum’da lise öğrencisiydi. Kültürlü, düzeyli, saygılı bir genç. Milliyet Yayınları ile Çocuk Dergisi’ni yönettiğim dönemde İstanbul’da ziyarete geldi beni.\n

“Liseyi bitirdim, Ülkü ağabey” dedi. “İş arıyorum. Tanıdık biri var mı?”\n

“Şu anda işe başladın” dedim.\n

Şaşkınlıkla yüzüme baktı.\n

“Bizim kadrodasın artık” dedim. Öteki arkadaşlarla tanıştırdım, masasını gösterdim. Aynı gün de bir röportaj için işe yolladım.\n

Çok kısa sürede kendini kanıtladı Mehmet. Gerçekten cıva gibi, cin gibi, işine, arkadaşlarına saygılı biriydi. Çocuk Dergisi’nin yazı işleri müdürü yaptım onu. Pırıl pırıl bir yönetici oldu. Ben ayrıldıktan sonra da dergiyi, yayınevini yönetti. Yıllar sonra, sağlık sorunları nedeniyle İstanbul’dan ayrıldı, Bodrum’a yerleşti yine. Yerel yayıncılığa katkılarda bulundu.\n

Son yolculuğuna uğurlayanlardan biri olmak isterdim.\n

Benim için Bodrum’da bir şeyler daha eksildi yine.\n

***\n

Sonra Orhan Boran… Ne diyebilirim onun için? Zaten yazıldı çizildi. Benim için ilk ve en önemli “show-man”di. Düzeyini hiçbir zaman, değil yitirmek, birazcık bile düşürmedi.\n

O da Milliyet Çocuk Dergisi’ni hazırlarken tanıştığım bir sanatçıydı. Telefonla aradım kendisini. Ertesi gün yayınevine geldi.\n

Dergiyi anlattım. “Sizi de aramızda görmek istiyoruz” dedim.\n

“Ne yapabilirim?”\n

“Yuki’yi yazıya dökelim. Serüvenlerini dizi yapalım.”\n

Önce karşı koydu. Yuki’nin sesiyle var olduğunu, yazıya geçirilirse rengini yitireceğinden korktuğunu söyledi.\n

Uzun uzun konuştuk. Sonunda aklı yattı. Dergiyle birlikte Yuki’nin serüvenleri de başladı.\n

Yıllarca sürdü dizi. Okurların en sevdiği bölümlerden biri oldu.\n

Orhan Boran’ı Orhan Boran yapan niteliklerin başında onun düzeyliliği, iş sevgisi, beyefendiliği olduğunu zaten biliyordum. Birlikte çalışmamız sırasında bu nitelikler arasında “meslek saygısı” ve “verilen sözü tutma”nın olduğunu da öğrendim. \n

Hiç unutmuyorum. Haftalık yazılarını salı günleri 11’de getirirdi hep. Bir salı sabahı 9’da telefon etti. “Bugün yazımı yarım saat geç getirebilir miyim?” diye.\n

Yazıları çizileri günlerce beklemeye alışık bir yayıncı için sanki gaipten gelmiş bir telefon!\n

Ne diyebilirim?.. Yeri gerçekten dolmayacak bir boşluk daha.\n

***\n

Çarşamba günü de Rekin Teksoy.\n

Tanışıklığımız neredeyse yarım yüzyıla dayanıyor. İlgiyle okuduğum, yazdıklarından bir şeyler öğrendiğim iki sinema eleştirmeninden biriydi (öteki Atilla Dorsay). Neredeyse her yazısı yeni pencereler açıyordu bana.\n

Yayıncılığım sırasında onunla da birlikte çalıştık. Yazılarıyla, çevirileriyle bize katkıda bulundu. Çok sıkışık bir zamanında her şeyi bir yana bırakıp Amarcord filminin altyazılarını yetiştirdi. \n

O da tanıdığım en düzeyli insanlardan biriydi. Önemli İtalyan klasiklerini dilimize aktardı. Yazılarıyla yol gösterdi. Çok kişi gibi, hak ettiği ilgiyi, saygıyı sağlığında göremedi.\n

Kimi önemli insanları değerlendirmek için ölümlerini mi beklemek gerekiyor acaba?\t