65. dakikadan öncesi ve sonrası mı desem yoksa, Pedriel’den öncesi ve sonrası mı desem? Öncesine bakalım. Darmadağın bir Fenerbahçe. Kadıköy kimliğini kaybetmiş, ne oynadığı, kimin hangi bölgede görev yaptığı belli olmayan top kayıpları, pas hataları ile acemiler mangası. Attığı golü bırakın bir tarafa, takımın pozitif anlamda sırıtan tek ismi Emre. Koşuyor, boğuşuyor, sinirleniyor, kavga ediyor ama arkadaşlarını forse etmeyi de ihmal etmiyordu. Sivasspor, F.Bahçe’nin bu halini 15. dakikada fark edip iyice yerleşince orta sahaya, kaptıkları her top F.Bahçe kalesinde tehlike oldu. Akıllı işler yapıp çabuk paslarla öne geçmeyi de başardılar zaten. Dakikalar 64’ü gösterirken sezonun en kötü Fenerbahçesi diyordum kendi kendime ama Sivaslılar Grosicki’nin verkaçı ile 18’e girip ‘al da at’ dercesine Pedriel’in önüne bıraktığı o top, nasıl kaçtı diye dövünürken her şeyin bir anda değişeceğini nasıl bileceklerdi? Her şey değişti 65’ten sonra. Alex attı, takım coştu. Sow oynadı, Sivas savunmasını dağıttı, verdi kaptanına. Sonra ‘savaşçı bücür’ skoru perçinledi.

Benim dün gece için önemli gördüğüm not şu: Aykut Hoca artık dışarıyı bırakıp takımı ile daha çok ilgilenmeli. Onun kafasındaki dağınıklık takımına yansıyor bu kesin. Dava iki türlü. Biri dışardaki dava, o Silivri’den Çağlayan’a taşınıyor. Başkan, yönetim, taraftarlar ve önde gelenler orayla ilgileniyor. Aykut Hoca o ortamın içinden kendini sıyırmalı artık. Onun davası sahada. Onun davası sportif başarıda. Aslında Başkan Aziz Yıldırım’dan bir açıklama gelmeli artık. Herkesi ve özellikle başta futbol olmak üzere tüm branşları başarıya ulaşacak konsantrasyona yönlendirmeli.