Aziz dostum ve Galatasaray’dan ağabeyim Atila Alpöge’den bir ileti aldım.

2011 ‘İleri demokrasi ve hoşgörü Türkiyesi’nin nerede olduğunu çok çarpıcı biçimde yansıtan bu ibretlik iletiyi aynen aktarıyorum:

Ali, sevgili dostum,

Bu iletinin konusu “alkol”.

Ama içilecek alkol değil.  Rakı, şarap vb. değil.

“Alkol” ile başım dertte. Alkolik olduğum için değil.  Alkole şiddetle ihtiyacım olduğu halde, çaresiz kaldım.  Bunun (2011 yılı Türkiyesi’ndeki) öyküsünü ve derdini sana aktarmak istiyorum.

Mesele “Alcohol ethanol yüzde 96” (ya da “etil alkol”) bulamamamdan kaynaklanıyor...  Bunu bir antiseptik olarak yıllardan beri hep kullandık ülkede. Dünyada her yerde. 

Peki, benim niçin bu alkole ihtiyacım var? 4-5 yıl önce bir ameliyat oldum ve pankreasımın yarısı alındı. Bu da beni diyabetin kucağına atıverdi. Günde iki kez kan şekerini ölçmem ve bunun seviyesine göre uygun miktarda ensulin yapmam gerekiyor.Yani, parmağımı özel bir iğneyle delerek, çıkan kanda şeker ölçüyorum ve sonra da kola ya da kaba ete iğne yapıyorum. Doktorlarım (hem operatörüm, hem de diyabetçim) bu işlemleri yaparken, iğne yapacağım yerleri önce mutlaka (ama mutlaka) alkolle temizlemem gerektiğini söylemişlerdi. Sonra da kan çıkmış noktaları alkolle silip temizlemem istenmişti. 

Uzun zamandır eczanelere gider ve 1 litrelik şişe içinde alkol alırdım.  Bu 50-60 gün dayanırdı. Ne var ki, 3-4 haftadan beri eczanelerden alkol alamıyorum. Eczacı dostlar karşımda iki büklüm oluyorlar, “Alkol satmamız yasaklandı, size kaçamak olarak ancak ufacık bir şişe verebiliriz” diyorlar. (Verdikleri şişe ötekinin 10’da biri.  Yani bir haftada bitiyor.) Biri “Kolonya satmamız bile yasaklandı” dedi. Bazı eczaneler ise tersliyor ve vermiyor.  Bir yerde “Peki, doktordan reçete getirirsem, ne yaparsınız?” diye sordum.  Eczacı yanıt veremedi, aptallaştı, kalakaldı. Alkol imal eden bir firmaya bile danıştım. “Siz en iyisi, kliniklere, hastanelere başvurun” dediler. Oysa örneğin Fransa’da eczanelere gittiğiniz zaman boy boy şişelerde istediğiniz kadar alkol alabiliyorsunuz.

 Sevgili bir dostum bana, “Ben de iğne yapıyorum, ama orayı temizlemiyorum.  Boş ver!” dedi.  Başka biri de bir tanıdığının iğneyi gömleğin üstünden yapıverdiğini söyledi.  Ama ben “Bir şey olmaz abi”ci yaklaşıma ayak uyduramıyorum. 

İşte böyle. Böylece her hafta “alkol avcılığı” yapıyorum.  Eczane eczane dolaşıp dileniyorum. Değişik stratejiler kullanarak.

Ee, ne yapalım! Yıl 2011 ve burası Türkiye.

Sevgilerle. 

Atila Alpöge

Başka söze ne hacet! Herhalde, “sağlıkta reform yaptık” dedikleri bu olsa gerek.(A.S.)

***

Kazan’ın Günay’a mektubu

Avukatım, dava arkadaşım ve dostum eski İstanbul Barosu Başkanı Avukat Turgut Kazan Kültür Bakanı Ertuğrul Günay’a özetle “darbeciler barışa kızıyordu. Benim de aralarında bulunduğum Barış Derneği Davası sanığı oldunuz. Şimdi Kültür Bakanısınız ve barışı temsil eden ‘İnsanlık Anıtı’nı yıkıyorlar. Öylece durup seyrediyorsunuz” diyen ve şu satırlarla sona eren bir mektup yazmış:

“...UNESCO’yu AB’yi ve çağdaş bütün dünyayı ayağa kaldıracak, sizleri barış düşmanı, sanat düşmanı, kültür düşmanı suçlamalarıyla karşı karşıya bırakacak girişimi önleyici çaba harcamanızı bekliyorum. Saygılarımla.

Mehmet Aksoy

Vekili

Av. Turgut Kazan”

Turgut Kazan’ın bu mektubuna kadar Ertuğrul Günay’ın da, “Barış 2” adı verilen davanın sanıkları arasında olduğunun farkında değildim. Yeni öğrendim.

Öğrendim ve çok mutlu oldum. Çünkü Barış Davası’ndan yargılanırken, savunmamda ileri sürdüğüm hususlardan biri de, bu örgüt çatısı altındaki insanları bir araya getiren tek öğenin ihtilafların barışçı çözümünün zorunluluğuna olan inançları olduğu, bunun dışında çeşitli meşreplerden, düşüncelerden, görüşlerden oluşan bu kişilerin barış fikri dışında türdeş bir nitelik arz etmedikleriydi.

Bizlerin yargılandığı bu davada, Ertuğrul Günay’ın da bulunması, bu savunmadaki haklılık payının canlı bir kanıtı değilse nedir?