“Ve koşmak bir yağmur altında, hırçın bir dalga ıslaklığında, bir sonbahar fırtınasında” demiş şair Rauf Pare yıllarca önce. Dünü görmeden, 16 Ekim 2011 sabahını yaşamadan, tamamen duygularıyla kaleme almış bu şiiri. Evet, İstanbul en soğuk ekim günlerinden birini yaşadı dün; yağmur vardı, bardaktan boşalırcasına. Rüzgâr uçuruyordu insanı, soğuk iliklerinize kadar işliyordu ama on binlerce spor tutkunu, Avrasya için İstanbul’un ‘Asyası’nda buluşmuştu; hedef ‘Avrupa’ya adım adım geçmekti. Galiba asıl amaç yılda bir gün de olsa ‘sporcu’ heyecanını yaşamak, o duyguyu tadarken de şehri İstanbul’un yedi tepesini Boğaz’ın tam ortasından izlemekti, bedeli ıslanmak da olsa..

Maratoncular, atletler derken ‘sessiz çoğunluk’ start aldı köprü yolunun çeşitli noktalarından. Hedefi olan ‘profesyoneller’, saate karşı yarışırken genci yaşlısı, hatta elinde bastonu ile 70’lik amcası bir bütünün parçalarını oluşturuyorlardı. Ve yıllar sonra ilk kez, Boğaziçi pikniğine izin verilmedi. Sanki ‘daha bir sportif’ti yılların Avrasyası. Sadece fotoğraf çekip, “buradaydım” demek isteyenler, ‘bekleme’ yapıyordu köprünün bariyerlerle belirlenen ‘yürüyüş’ parkurunda. Ve köprü korkuluklarının kenarında bırakılan boşluklar sayesinde ‘ağırlık’ merkeze kaydığı için geçen yılki gibi ‘tehlike sınırını aşan sallantı’ da yaşanmadı. Sözün özü; çoğunluk ya koşaradım geçti Asya’dan Avrupa’ya ya tempolu bir yürüyüşle. İşi biraz deforme edip, termoslarından ‘çayları’nı kâğıt bardaklara dökmek isteyenlere de başta İstanbul Spor AŞ Genel Müdürü Alpaslan Baki Ertekin olmak üzere güler yüzlü görevliler, “haydi koşalım, koşarsak daha az ıslanırız” uyarıları ile engel oluyordu. Elbette yanlarında eşformanları ile yürüyen Belediye Başkanı Kadir Topbaş, İstanbul Valisi Hüseyin Avni Mutlu ve Emniyet Müdürü Hüseyin Çapkını görenlerin ‘koşalım bari’ demekten kendilerini alamadığını da gördük.

Galiba Avrasya, yıllar sonra sporcu kimliğini anımsamıştı. Her ne kadar göğüs numaraları 80-90 binlerle sınırlandırılsa da kayıt olmayan sporseverlere de ‘dur’ diyen olmadı dün. Kimi başlangıç noktası Altunizade’den yürümeye başladı, kimi işi biraz daha abartıp Acıbadem Köprüsü ile Söğütlüçeşme’den başladı ‘halk’ yürüyüşüne. Elbette ‘kestirmeden’ gelip, metrobüs hattından parkura sızanlarda yok değildi; onlara da hoşgörü ile bakıldı. Ne de olsa ‘bu yağmurda’ sıcak yataklarından kalkıp gelmişlerdi.

Bu yıl siyasi içerikli pankartlara, organize protestolara izin verilmemesi de dikkat çekti. ‘Masum’ ve ‘insani’ içerikli mesajlara ise sesini çıkaran olmadı. Yayıncı kuruluş TRT’ye teşekkür edenler, ‘Evlen benimle Sevil’ dövizi ile gönlünü kaptırdığı kızın babasından ‘dayak yemeyi’ göze alan genç ‘tebessümle’ karşılandı. Kanserle Savaş Dairesi’nin ‘meme kanserine karşı beraber yürüyoruz’ hareketi de İBB’nin omurilik felçlilerine sağladığı destek kadar önemliydi. Belki koşanların bir bölümü 50’yi aşkın pembe tişörtlü grubu görünce bir anlam veremiyor ama ellerindeki pankartı okuyunca duraksayıp ‘yutkunuyor’du. Parkurda aksaklığı en aza indirmek için alınan önlemler de dikkat çekiciydi. Seyyar tuvaletler parkurda ‘su ikramını’ fazla kaçıranların imdadına yetişiyor, ambulans, “fena oldum doktor bey” diyenlerin yardımına koşuyordu. Eh, kapanan yollar nedeniyle trafik biraz aksadı galiba dün ama bir kent topluca bir kıtadan ötekine geçiyorsa ama koşarak, ama yürüyerek; eskilerin ifadesiyle ‘bu kadar kusur kadı kızında da olur’...