Yapılması gerekenin tersini yapalım. Sonuçtan yola çıkarak konuşalım. Çünkü oyun sonuçtan daha kötü. O yüzden ferahlık vermesi gereken (ama veremeyen) soru şu: Hırvatistan’a yenilmek bu grubun felaket senaryosu mu? Değil! E o zaman neden gereğinden fazla bozuk asaplar? Kadrolara bakarsanız ve eğer “milli şuur” rasyonel aklın önüne geçmediyse rakibin daha kaliteli bir kadroya sahip olduğunu görürsünüz. Serie A ağırlıklı ve Barça-Real yıldızlarıyla soslanmış bir ekip rakip vardı dün Ay - Yıldızlıların karşısında. Akılcı, maharetli ve en önemlisi nerede duracağını çok iyi bilen tumturaklı bir oyun sergiliyorlardı. Ve biz de şunu çok biliyorduk aslında. Vatanı milleti Sakarya’ya götürmekten vazgeçip gerçeklerle yüzleştiğimizde ancak akıllı oynarsa kazanabilecek bir rakipti Hırvatistan. Öyleyse neden bu kadar düşük yüzler? Çünkü A Milliler hem kötüydü hem de rakibi hiç izlemiş, biliyormuş gibi gözükmedi. Maçın hiçbir anında rakipten daha zeki olduklarını hissettiremediler. Sete set oyunda İtalyan kurgusuyla dizilen bir rakibe karşı ancak hızlı araya koşular, ani top kapmalar ve adam eksiltmelerle sonuç alınabilirdi. Oysa ilk 11’de bunu yapabilecek çok az isim vardı ve Fatih Hoca böyle bir şeyi hiç de planlamış gibi durmuyordu.

Önce ‘biz’ diyebilmeliyiz
O yüzden ikinci yarı telafi için yeterli zaman olsa da bir türlü toparlayamadı Türkiye. Volkan Şen, Emre Bol ve Burak’ın baştan bir oyun planının parçası olarak oyuna girmesiyle sonradan oyuna girmesi arasında çok fark vardı. Zaten bu da şunu gösteriyordu: Sorun personel değil, anlayıştı.
İlk maç kayıpla bitti. Olabilir. Hiçbir şey için geç değil. Hangi turnuvada ilk maçlarda iyi sonuç alındı ki? Sonuçta burada da her şey değişebilir. Kalan iki maçın biri bile bir üst tura yetebilir. Ama bu oyunla değil! Böyle bir rakip analiziyle hiç değil! Bir sonraki rakip İspanya ve onlar bu takımı kalbura çevirecek yeteneklerle dolu. Oturup bunun üzerine düşünmek gerek. “Biz bitti demeden bitmez” demek için önce “biz” diyebileceğimiz bir bütünlük kurmak lazım, değil mi?