Memleket hallerine bakınca karamsarlaşıp “Dip yok ki, vurup çıkalım. Bundan kötüsü olmaz dediğim ne varsa oluyor” diyoruz ya... Fenerbahçe’nin de Türkiye’ye benzediğini söylüyorlar ya... Dün sanırım tam da bu tezi ispatlayacakken son çıkıştan kurtuldu Sarı-Lacivertliler. Sezon başından beri olabilecek en kötü skorları, en saçma hataları, en kritik kayıpları yapıp, ‘sınır tanımayan fecaatler’ rekorunu zorluyorlardı. Dün de durum değişmedi aslında. Üst üste yedinci maçta da gol yediler. Fakat, dokuz kişi kalan rakipleri karşısında kazanmayı başardılar! Tabii ki sadece maçı...
Neden böyle peki? Takım mı eski? Hayır! Kadroda beş isim yeni. Kalede Kameni oynasaydı altı olacaktı. Kalanların ikisi de geçen sene geldi. 11’de 8! Yani teorik olarak yenilenme düzeyi Galatasaray’dan eksik değil. Ama sahada hiçbir yenilik yok. Oyun neredeyse aynı, hataları yapanlar, tepkileri çekenler gene aynı! Üstelik kötü giden her şeyin faturası da hep aynı mevkilere kesiliyor. Teknik direktör daha ilk günden ‘yıpranık’ gelmiş. Başkan deseniz kötü giderken neredeyse ‘bütün kötülüklerin babası’ sayılıyor. (Ki pek de haksızlık etmiyorlar gibi!)
Bu kadar birikmişlikle, üstüne çekingen bir taktikle oynayınca ‘akmıyor çeşmi oyun, bakmıyor feryada’. Düşünün ilk yarıda skor 1-1. Hepsi hatadan gelen goller. İkinci yarı için Sarı-Lacivertlilerin tek umudu var: rakibin eksik kalması. Oysa tüm transferler sahada. Yani umudun da tükenmeye yazma tehlikesi var! Fakat, Gençlerbirliği ‘fazlasıyla’ zayıf ve eksik kalınca gardını çok tutamadı. Yoksa bunu da kazanacak gibi durmuyordu konuk ekip.
Gençler demişken; Ümit Özat kenarda, takım ligin belki de en sınırlı kadrolarından. Bu maçta iyi direndiler, ama gelecek kızıl’a değil de kara’ya daha yakın gibi. Siyahın karasına...
Son söz: Milli maç arasına girerken kazanmak önemliydi Fenerbahçe için. Biraz kafa dinlerler. Ama sorunlar orada dağ gibi durmaya devam ediyor. Bakalım bu arada ortaya çıkacak çözüm o dağı eritecek mi?