Bakmayın skorun son dakikaya dek 0-0’a kitlenmesine. Son dakikada o tartışmalı gol (elle ve faulle) gelmese de zevkli maçtı. Zaten bu hep böyle olur. Fenerbahçe ligden kopma noktasına koşar. Taraftar baskısı azalır. Oyuncular gevşer. İşlerin daha da kötü gideceğini beklersiniz. Tersi gerçekleşir. Sonunu güzel bağlayamazsanız kötü, gol gelir de kazanırsanız iyi. Köprüden önceki son çıkışta atıp galip gelirseniz bu daha da iyi.
Tabii ki bu akıcı oyun biraz da Osmanlıspor sayesindeydi. Onlar da aynı makamdan oyuna girince, ligin bu aşamasında beklenmeyecek bir tempo, hız ve estetik zuhur etti dün. Hareketli ve karşılıklı ataklarla geçen bir maç izledik. Düşünün sadece ilk yarıda toplam 17 şut vardı. Maç sonunda 30’u aştık. Bu lig için ne lüks!
İkinci yarı belirgin bir şekilde daha iyi oynadı Fenerbahçe. Kanatlar işledi. Oyunu Volkan’la daha da öne taşıdılar. Ve üretkenleştiler. Advocaat’ın bir türlü baştan oynatmadığı bol hücumcu oyunla galip geldiler. Son dakikaya dek zorlamasalar belki sonuç alamazlardı. Dirayet gösterdiler.
Böyle maçların ayrı bir riski daha vardır. Atamadıkça gerginlik yeniden zuhur eder. Sezonun kahredici tüm anları hortlar. Oyunculara tepki çoğalır. Bu sefer de öyle oldu. Ama bununla iyi baş etti oyuncular. Gerçi tribünlerin tepkisi maç sonunda pek değişmedi. Ama bu da bir şeydir sonuçta. Yaka silkmeler, ıslıklar, protestolar, istifaya davetler üzerine gelen gol, kar gibi örttü ruh halini.
Ama bu galibiyet şu tabloyu değiştirmedi. Muhafazakâr bir teknik adam, her şeye müdahil olan bir başkan ve kısır bir performans... Belli ki bu tartışma daha çok su kaldıracak.
Osmanlıspor’a gelince. Mustafa Reşit Akçay’ın özgün karakteri ve futbol zekâsı sayesinde şekli şemali olan bir takım onlar. Ama işte Olimpiakos karşısında elenmelerine de neden olan ‘yerli ve milli’ abartısı, hamaset şişirmesi kulübü başka bir yere sürüklüyor. İnsanın onlara sempati göstermesi için daha fazla nedeni olmalı... Her şey bir yana, ‘Gökçek efekti’ sürdükçe bu gerçekten zor.