Fenerbahçe’yi öngörmek gerçekten zor. Her zaman ters köşeye yatırabilirler sizi. Bu sezonun flaş takımlarından biri olan, Igor Tudor’la birlikte kompakt, sağlam, iştahlı bir takım haline gelen Karabükspor’u bu kadar kolay yenmek... Yetmedi 52 dakikada 5 gol atmak. Yetmedi, Lens neyse de Chahechouhe, van Persie ve Şener’in bu kadar parlaması... Hakikaten hesaplanması zor işler bunlar.
Oysa Sarı-Lacivertlileri yazmanın her zaman önemli bir zorluğu var. Sahada ne oynanırsa oynansın, yorumlar da, sonuçlar da ‘oradan’ ibaret kalmıyor. Doksan dakikanın hep dışına taşan bir dertler yumağı söz konusu. Önü ve arkası olmadan hiçbir şey konuşulamıyor. Ali Koç’un adaylık meselesi gündeme gelince tribünler hareketlenir mi diye bekliyorsunuz mesela. ‘Takım iyi oynarsa’dan önce akla bu geliyor. Yani her zaman bir maçtan çok öte bir dünya var Kadıköy’de. Boşa değil, gazetecilerin en büyük sermayesi onlar...
Aslında Karabükspor’un önde presi daha sağlam gözüküyordu başta. Bayağı hırpalıyorlardı Sarı Kanaryaları. Ama önce kolay verilen bir penaltı, ardından Ceyhun’un iki hızlı sarı kartı, devre biterken ofsayt kokan gol derken darmaduman oldular. İkinci yarı ise resmen 15 dakikada zincirden boşaldı.
Bu galibiyetin verdiği önemli dersler olmalı. Öncelikle; Mehmet Topal ve Josef’li orta saha, orta sahayı iyi parsellediğinde ve takımı biraz öne taşıdığında Fenerbahçe savunma direnci endeksinde ligin en iyilerinden biri olabiliyor. Bir de Şener’ın dinamizmi, Skrtel ve Kjaer’in giderek artan dengesini görünce insan karşısında tumturaklı bir takım görmeye başlıyor. Onlara hareketli bir van Persie, zımba gibi bir Lens, kıvrak Volkan ve çok koşan Aatif da eklenince oyun kalitesi de artıyor.
Advocaat’ın geldiğinden beri en mutlu anlarıydı muhtemelen. Hatta iki sezondur bu takımın kazandığı en rahat maçtı belki de. Çok uzun bir aradan sonra ligde beş gol buldular. Galatasaray ve Beşiktaş derbileri öncesinde umut verici şeyler bunlar. Yetmez ama evet!