Hem de ne kadar kıskanıyorum, inanamazsınız. En önemli nokta şu: Bu seçimlerle ilgili partilerin yaptıkları büyük kongrelere, toplantılara bakıyorum. Özellikle demokratların, yani bizim ülkedeki sosyal demokratların bölgesine benzer bir alandaki seçmenlerin, Obama ile beraberken yaşadıkları büyük coşkuyu kıskanmamak mümkün mü? Vazgeçtim halkın Atatürk gibi bir öndere gösterdiği sonsuz gönül bağını, demokrasi tarihimizdeki İsmet İnönü ve Ecevit mitinglerini 1980 öncesinden şahsen hatırlıyorum... İşte Obama taraftarları, bana o sahneleri hatırlatıyorlar! Sınırsız bir aidiyet duygusu, coşku ve sönmeyen alkışlarla liderinin peşinden gitmek! Ne kadar özlemişiz bunları... Sokakta yöneltilecek her soruya vereceğiniz cevabı bilmek, delegelerini atayan değil, delegeleri tarafından her eyalette seçilen bir başkan, kapılarını sonuna kadar açmış bir parti...

Amerika’da Demokratlar kanadında belirli rüzgârlar vardır. John F. Kennedy, Robert Kennedy ve Clinton rüzgârları... İşte Obama, buna benzer bir hava yakaladı. Cumhuriyetçilerin sertlik yanlısı tavırlarına dur demek için, emekten ve özgürlüklerden yana olan ve halkını sürükleyebilen bir lider. Her ne kadar ABD’ye baktığımızda bizim için Cumhuriyetçi ve Demokratların birbirinden pek farkı yok görünse de, o ülkenin kendi gerçekleri içinde, Demokratlar “liberal-sol” düşünceyi temsil ederler. Zenci hakları, emekten yana sloganları, kürtaj ve kadın hakları, barış çağrıları hep onlardan gelmiştir. İşte şimdi Obama, çizdiği imaj ve siyahi ailesiyle bugün ABD’de “JFK’vari” heyecanı ateşleyebildi.

***

Siyasal zenci hareketi deyince ABD’de ilk akla gelen 19. yüzyıl öncüsü Frederick Douglass ve 1955’te otobüste ilk defa yerini bir beyaza vermeyi reddederek bu ırkçı yasanın değişmesini, ünlü zenci lider Martin Luther King’in de çağrısı sayesinde sağlayan Rosa Parks, King’in ünlü barış “rüyaları”ndan daha sert tavırlarıyla tanınan Malcolm X ve onlardan sonra hatırlanan tek zenci siyasetçi Jesse Jackson... Condoleezza Rice mı? Hadi canım sen de!

İşte şimdi, halen Kenya’da oturan babaannesiyle, gençliğinde dinlediği rock’un yanı sıra marijuana ve kokain aldığını itiraf etmesiyle, dünyayı gezerek büyümesiyle, internet ve yeni kuşakla gelen büyük iletişim ağıyla, eli maşalı zenci güzeli karısı Michelle ve hatta son “asistan sevgili” dedikodularıyla, 1961 doğumlu Obama, 21. yüzyıl Kennedy’si olmaya hazırlanıyor. O kadar çok benzerlikleri var ki! Her ikisi de Harvard mezunu, başkanlık öncesi birer bestseller çıkarmışlar, geleneksel liderlerden farklı olarak, tüm metinlerini umut, tarihsel alıntılar ve şiirlerle süslüyorlar. Her ikisi de ABD’nin dünyadaki imajının savaş dışında anılmasını, ülkelerinin sevilmesini istiyorlar. Yani umudun korku ve şiddeti yenmesi lazım. Bush’a karşı yarışan ve kaybeden Demokratlar, bu ünlü Kennedy kumaşından değillerdi... Obama kazanırsa, “kitle imha silahlarını bulmak bahanesiyle bir milyon kişiyi imha etmeye giden” bir ABD görmeyeceğimizi umuyorum. İran dahil herkesle masaya oturmaya hazır, “konsensus” arayışına son derece önem veren bir başkan adayı var karşımızda. 2002’de “Bush seçilirse dünya kana bulanır” diye yazmıştım. Yaşananlar malumunuz. Bugün “Obama kazanırsa, dünya büyük savaşlardan uzaklaşır” diye bir ümit taşıyorum.

Öte yandan bu şartlarda dahi, her şeyin çok iyi gideceği ve Amerikan emperyalizminin hepten yok olacağı gibi bir durum tabii ki söz konusu değil. Olsa olsa, Amerika’nın us dışı boyutlardaki çıkarcılığının, bu insani baskı ile törpüleneceğine ve bunun dünyaya ne de olsa fayda sağlayacağına inanıyorum, hepsi bu. Öte yandan Bush Irak’a girmeseydi ve bir milyon kişi hayatta olsaydı, bunun basit bir detay olduğunu söyleyebilecek kimse var mı?

Dünyanın önünde bir fırsat var: Yeniden dünya savaşları kapılara dayanmadan, Ortadoğu’ya alçakça saldırılar düzenlenmeden, dünya yeni kanamalar geçirmeden, “Bush sendromu”ndan kaçmak! Umuyorum bu fırsatı, Amerikan halkı, Obama ile yakalar ve bir dönem tarihe gömülür...