“Onu sevmek istiyorum...

Ama benim kocaman ellerim var...”

\t\t*

Bir bebek serçe ile tanıştığımız gece yazmıştım:

“Ben de dudaklarımı uzatıp serçe taklidi yapıyorum...

Kuş olmak istediğimi anlamıyor...”

\t\t*

Yaralanmış uçamıyordu...

Yerden alıp kafesin içine koymuştuk... Bizim verdiğimiz ekmek kırıntılarını yemedi, küçük küçük sesler çıkararak annesini çağırıyordu...

İnanılmaz bir şey olmuştu ertesi sabah; annesi deliler gibi camın önündeki ağaçta, daldan dala atlayarak çığlıklar atmaya başlamıştı...

Camı açtık...

Yaşamını tehlikeye atıp odanın içine girerek, ağzı ile getirdiği yiyeceklerle bebeğini beslemeye başlamıştı...

Bizim küçük kamerada “Her canlı türde annelik aynı”yı anlatan görüntüler ile benim yazım, o gece üç büyük televizyonun ana bültenlerinde haber olmuştu...

\t\t*

Ne zaman bir serçe görsem....

O sanırım...

Dudaklarım uzar sanki...

\t\t*

20 Mart’ın “Dünya Serçe Günü” olduğunu biliyor muydunuz?..

Doğa Derneği slaytlarla, basın bildirisi yayımladı önceki gün...

Dünyada serçe sayısı hızla azalıyormuş...

İngiltere’de, Hollanda’da, Kuzey Avrupa ülkelerinde, sırf bu nedenle büyük tartışmalar yaşıyor insanlar...

\t\t*

İnsan ile iç içe olmadan yaşayamaz serçe...

Evlerimizin bir eşiğinde, kiremitlerin arasında, çatının saçağında bir yerde... Bizler farkına varmadan, bizi gözetleyip bizi izlerler...

Balkon kapısının açılmasını beklediklerini, parkta simidinizin susamlarına ortak olduklarını bilemezsiniz bile...

İnsan olmadan yapamazlar...

İnsanların terk ettiği yerleri onlar da terk ederler...

\t\t*

Demek ki farkında değiliz; plastik yaşam bir parçamızı daha alıyor bizden...

Serçenin gidişi:

Dalların sessizliği...

Tellerin terk edilişi...

Saçakların sahipsizliği...

Pencerelerin eksikliği...

Sabah şarkılarının bitişi gibi...

\n