Paris’teki vahşi bir terörist saldırıya karşı uluslararası dayanışmanın doğal sonucu olarak köşelerimizde yayımladığımız ünlü “Hepsi Affedildi, Hepimiz Charlie’yiz” karikatürü yüzünden meslek büyüğüm Hikmet Çetinkaya ile birlikte iki yıl hapse çarptırıldık. Bu, Türkiye gibi bir memlekette düşünce ve ifade özgürlüğünü savunup faşizme maruz kalmanın tezahürlerinden sadece birisi. Beraat kararı çıksa şaşırmak gerekirdi.
Bilim insanı Başbakan’ın ahaliyi aleyhimize kışkırttığı, Cumhurbaşkanı’nın kızı, oğlu ve damadının bizzat müdahil olduğu bu dava; terör kurbanlarına karşı üzüntü ve merhameti simgeleyen bir çizim üzerinden, Türkiye liderliğini “Charlie Hebdo” terör saldırısını aslında destekler pozisyona düşürmüştür. Hükmün uluslararası meali budur. Teselli temyiz sürecinde Türkiye adaletinin hâlâ doğru tavır alma ihtimali.

***

Davanın “siyasi” olduğu ayan beyan ortada. Savcılık iddianamesindeki tezler temelinden çürük. Dinin getirdiği kurallara göre dahi yasak olduğu belli olmayan, sadece “İslam uleması” gibi muğlak bir mefhuma dayandırılan bir iddianame var. Mahkeme 13. yüzyıl başlarından beri var olan minyatürleri hiçe saydı, iddianameyi çürüten 14. yüzyılın ilk çeyreğinden kalma ve Topkapı Sarayı’nda olduğu belirtilen “Miraçhane” adlı eserdeki fotoğrafın dosyaya konulması talebini reddetti. Kaldı ki, yayımlanan çizimde bir hakaret, saldırı, nefret öğesi, şiddet tahriki zaten yok.

***

İki yıl hapis cezasını 216/1’den yedik. Yani “halkı kin ve düşmanlığa tahrik”! Mahkeme Türkiye’nin tüm illerindeki Emniyet teşkilatlarına sormuş. 28 ilde sıfır gösteri; 47 ilin 46’sında 25-400 kişinin katıldığı basın açıklamaları, bir vakada Fransa ve İsrail bayrağı yakılması var. Karşıt grup çıkmamış, TOMA’lar, gazlar yok, kimsenin burnu kanamamış. Yani halkımız beğenmediği bir duruma karşı demokratik hakkını kullanmış.
Vaka “kin ve düşmanlığa tahrik” ise kendiliğinden gelişmesi gerekirken, gösterilerin hepsi Ensar Vakfı gibi muhafazakâr kurumlarca örgütlenmiş. Şikâyet dilekçelerinin tek tip olması “örgütlü vaka” izlenimini pekiştiriyor. Aralarında 15 yaş altı çocukların bulunduğu şikâyetçilerin dilekçelerinin bir kısmının çizim daha görülmeden hazırlandığı anlaşılıyor. Hatta çizimi hiç yayımlamamış başka yayınlar hakkında şikâyette bulunulmuş.
Somut olgular bunlar. Her gün ahaliyi kışkırtıp sokağa döken, yetmedi ölüp yaralanmalarına sebep olan asıl provokatörler yerinde otururken, bize “provokatörlük” etiketi yapıştırılmak isteniyor.

***

Duruşmalarında “siz vermeyecekseniz biz cezalarını verelim” tehditlerinin eksik olmadığı dava, aslında Türkiye’deki siyasal İslamcı adaletin tezahürü. Ben “kahraman” filan değilim. Yaptığım düşünce ve ifade özgürlüğü çerçevesinde basit bir dayanışma. Dindar ve inançlı insanlarla hiçbir zaman derdim olmadı. Din bezirgânı ve münafıklarla ise Türkiye’nin derdi büyük.

***

Bu anlamda üzücü bulduğum, demokrat, laik/seküler, özgürlükçü bir çevrenin, karikatürün yayımlandığı günlerde, “Zamanı mıydı?”, “Kınıyoruz, ama tabii sakın bunları öldürmeyin” türü yaklaşımları olmuştu. Muhtevasını özetlediğim dava boyunca sesleri ya hiç çıkmadı ya “fısıltıyla” konuştular. Davanın “şeriat” olmadığından Türkiye’nin aslında “blasphemy”si (dine küfür yasası) olduğunu hiç anmadılar. Kutsallıkların engizisyonun postmodern yuvarlanmış haline nasıl çevrilebileceği üzerinde düşünmek istemediler belki de…
Bugün siyasal İslamcı iktidar, uygulamada zaten altını oyduğu “laiklik” ilkesini anayasadan çıkararak hedefini taçlandırmaya çalışıyor. Laikliği sulandırmak için başlattığı “özgürlükçü sekülarizm” tartışmasının gönüllü destekçileri yine bu aydınlarımız. Ve bu sulandırma girişimine katkı yaparken, bizim davaya dair edebilecekleri bir kelam olduğunu hiç sanmıyorum. Etmeye kalksalar da tek yapabilecekleri “geçmişe sövmek” ve coğrafyamızda iyi huylu siyasal İslamcıların var olduğu hayalini kurmak olabilir. Üzgünüm, Cumhuriyet kurulurken de sonraki yıllarda da hiç olmadı. Vaziyetimiz bu.