Bir zarafet ve kültür abidesidir Mustafa Şerif Onaran…

Sadece derin kültürü, engin insanlık sevgisi ile değil, yumuşak sesi, elinden eksik etmediği bastonu, yüzünden hemen hemen hiç silinmeyen gülümsemesiyle karşısındakine verdiği önemi, duyduğu saygıyı belirten kişiliği ile!

Onun gibi simge insanlar ölmez…
Onun için yazımın ilk tümcesinde, geçmiş zaman kullanarak “abidesiydi” diye yazmak yerine, “abidesidir” dedim…

Şairdi, yazardı, şiirleri, denemeleri ve eleştirileri hiç kuşkusuz kendinden sonra da yaşayacak…
Son yıllarda Cumhuriyet Kitap Eki’nin yazar kadrosuna katılmıştı:
İlerlemiş yaşına karşın, her türlü yeniliği, yeni akımları, yeni yapıtları, yeni oluşumları izleyen, pırıl pırıl bir zekâ ve engin bir birikimle okuru aydınlatan, yeni ufuklar açan yazılar yazıyordu.

Mustafa Şerif bir doktordu, operatör bir doktor…
Bir defasında bana “Üstadım, mideyi ameliyat ederken dikişleri büyük bir özenle, hafifçecik atıyorum, hasta çok çabuk iyileşiyor” demişti…

Onunla ilk tanışmam 1970’li yıllarda Türk Dil Kurumu’nda görev yaparken olmuştu…
Benden Türk Dili Dergisi için yazı istemişti…
Onun özendirmesiyle birçok yazı yazdım.
Derken 1980 askeri darbesi, Atatürk’ün vasiyetine ihanet ederek Dil ve Tarih Kurumlarını kapattı…
Ama Mustafa Şerif edebiyat konusundaki sivil toplum örgütü çalışmalarını bırakmadı:
1990’lı yıllarda Edebiyatçılar Derneği Başkanı olarak pek çok etkinliğe imza attı.
Ben de o sıralarda Kültür Bakanlığı Müsteşarı olarak bu etkinliklerin birçoğuna destek olmak ve katılmak onuruna eriştim. (Ben Müsteşarken adlı kitabımda bazı öyküler var.)
Eşi Leziz Onaran da bir tıp doktoru ve yılmaz bir nükleer karşıtı sivil toplum savaşçısıdır.

Kültürümüz için büyük bir kayıptır…
Nur içinde yatsın…
Kederli ailesine ve sevenlerine sabır diliyorum.