Gözümü açtığımdan beri hayatım gençlik sorunlarının içinde geçti;
- Ortaokul ve lisede izcilikten öğrenci temsilciliğine ve kültür kolu başkanlığına kadar gençliğin ve sorunlarının içinde oldum.
- Necla’yı (Arat), Turgay’ı (Olcayto), Mehmet’i (Dülger), Yalçın’ı (Pekşen), Demet’i (Taner) Vefa Lisesi Kültür Kolu Başkanı iken tanıdım ve birlikte çalıştık. Onlar diğer İstanbul liselerinin temsilcileri idi.
- Çarşamba ve cumartesi günleri münazaralar, şiir günleri yaptık, sorunlarımızı konuştuk, tartıştık.
- Türkiye Milli Gençlik Teşkilatı’nda (TMGT) dış ilişkiler komisyonu başkanı olarak Avrupa Konseyi’nin CENYC (Centre for European National Yought Commities) örgütünde 5 yıl Türkiye’yi temsil ettim.
Diğer Avrupa Konseyi üyesi 19 ülkenin gençleri ile gençlik sorunlarını tartıştık. Kimileri ile 55 yıl sonra bile temasım sürer.
- Ve tabii 21 yaşında başlayan asistanlık yaşamımdan emekli oluncaya kadar 20 bine yakın öğrenci yetiştirdim. Yani gençlerle hep birlikte oldum.
- Bugüne kadar gençlere yüzlerce konferans verdim. 1962’den beri Demirel, Ecevit, faşist darbeciler, Özal, koalisyon dönemleri ve nihayet AKP sürecinde gençliği hep tanıma, konuşma, tartışma, sorunları ile ilgilenme fırsatım oldu.
60’ların, 70’lerin, 80’lerin ve 90’ların gençliği iç dinamiklerin ve küresel dinamiklerin etkisinde kaldılar ve bu dönemlerin özelliklerini her boyutta yansıttılar:
- Günlük yaşam tarzlarında,
- Kız-erkek ilişkilerinde,
- Yeni teknolojilere uyum alanında,
- Tüketim kalıplarında küresel normlara daha da yaklaşma konusunda,
- Teknik alanlarda ve küresel yaşam tarzına uyumda Türkiye ortalamasının çok üstüne çıktılar,
- Bunun büyük artılarına karşın olumsuz yönleri de vardı; “iletişim alanındaki gelişmeler ve küresel sistemin tüketim kalıbı dayatmaları”, gençleri “edilgen” bir konuma getiriyordu.
- Düzey olarak “Türkiye’deki siyasetin ve siyasilerin çok önüne geçtiler.” “Gezi olayları bir idrakin reel yaşama yansımasıydı.”
Doğrudan ya da dolaylı
Bugüne kadar “dolaylı bir biçimde iç ve dış dinamikler tarafından sessizce sürüklenen gençler, doğrudan yönlendirmelerle karşılaşınca tepki gösterdiler.”
Kendi yaşam tarzlarının, “bina yapılıp yapılmamasına karar verilir gibi yönlendirilmesine karşı çıktılar.”
Türkiye’yi doğrudan yönetenler şaşırmışlardı. Çünkü içerde ve dışarda hiç ummadıkları çevreler gençlerin bu tepkilerine destek veriyorlardı. Bu defa Türkiye’yi yönetenler, “bizzat kendileri, sistemle karşı karşıya gelmişlerdi.”
Türkiye ve dünya tüketim kalıplarını yönetenler de gençlere sahip çıkmışlardı. Bu kez sosyal yaşam tarzı üzerinde baskı kuranlar ve kısıtlamalar getirenler sistemle ters düştüler.
Çelişki gibi görünen bu nokta aslında kendi içinde tutarlıydı; çünkü gençlerin talepleri özgür dünyadaki gençlerin yaşam biçimleri ile örtüşüyordu; örtüşmeyen ise yönetimlerdi.
Aynen dün olduğu gibi; Mustafa Kemal’i düşman ilan eden Batı daha sonra, Atatürk’ü kabullenip desteklemek zorunda kalmıştı; çünkü o da, bugünkü gençler gibi küresel uygarlık değerleri ve yaşam tarzını seçmişti.
Ağır aksak yürütmeye çalıştığım yaşamımda bizim gençliğin ortaokul ve lise çağlarımdan bugüne kadar geçirdiği safhaları geriye sarıp tekrar seyrettiğimde “ilk defa, çağdaş değerlerle ulusal (ve yerli) değerler arasında böylesine bir örtüşme görüyorum.”