Amerikan savaş gemisinin Birleşik Arap Emirlikleri açıklarında duruşunu beğenmediği sivil bir tekneye ateş açtığı, bir kişinin öldüğü 3 kişinin yaralandığı açıklandı. Arada bir harlandırdıkları kısık ateşe biraz daha odun atıyorlar demek ki. \t

Sosyalist sistemin içeriden ve dışarıdan yoğun çabayla yıkılmasından sonra buldukları düşman güç, İslam ve İslam ülkeleri, hedef coğrafya ise Ortadoğu olmuştu. Bu seçimde Ortadoğu’nun stratejik konumu kadar, enerji kaynakları da önemli bir rol oynadı. “Ne işiniz var burada?” sorusuna “demokrasi için, insanlık için” yanıtını verirken suratlarına yapışan pişkin sırıtış, utanmazlığın belgesi gibiydi. Pek insanidirler!

Ve önlerine gelene ateş açacak kadar çok seviyorlar insanları ve insanlığı.

***

Küreselleşme adı verilen “yeni” dönemin gittikçe sıklaşan, derinleşen ve çözümsüzleşen krizleri onların “insancıllığını” kısa zamanda açığa çıkarmıştı. Yine de insanlığın ve dünyamızın ne durumda olduğunu gözden geçirmekte yarar vardır. Durum şöyledir: Yoksulla zengin arasındaki uçurum derinleşmiştir. Irkçı, milliyetçi ve dinsel bağnazlıklar artık tek ve rakipsiz olduğu varsayılan kapitalizme damgasını vurmuştur. İnsan faktörü makro ekonominin ruhsuz rakamları ile mali analizcilerin borsa-faiz-kur denklemleri arasında kaybolup gitmiş, kriz gözlerini karartmıştır.

***

Peki, bundan sonra ne olacak?

Yukarıda kısaca özetlenen durumu değerli Taner Timur, 2007 yılında, ağır 2008 krizi öncesi yayımlanan “Marksizm İnsan ve Toplum” (Yordam Kitap) adlı eserinde anlatmıştı. “Ne olacak?” sorusuna verdiği yanıt da, çizdiği bu tablonun hemen sonrasında yer alır. O da şöyledir: “Dünya ölçüsünde korkunç bir ticari rekabetin er geç dünya para sistemini sarsması ve önümüzdeki dönemde ‘küresel köy’ümüzün yeniden çalkantılı bir döneme girmesi de kaçınılmaz görünüyor.” Taner Timur gözümüzü eski deneylere çevirmemizi ve insanı “kutsal devletin, toplumsal yapının, kolektivist planların bir parçası büyük bir makinenin bir vidası olarak görmekten kaçınmazsak kavgayı peşinen kaybedeceğimizi” hatırlatıyordu bize.

***

Düşünmeye devam edelim.

Ama galiba bize gerekli olan zamanı vermeyeceklerdir.

Öyle anlaşılıyor ki, sistem kendini kurtarmak için koşar adım silahların piyasasına daldı. Üstelik, saflaşanların arasında bu konuda bir fikir birliği var. Kapitalist dünya, dalga dalga yayılan krizini çözebilmek için en tehlikeli oyununu oynuyor. Bu oyunda insan, şoven milliyetçilikle kolayca cepheye sürülebilecek, iç savaşlarda harcanabilecek bir maldan başka bir şey değildir.

Körfez’de ateş büyüyor, savaş gemileri Akdeniz’in hemen her yerinde cirit atıyor. Bu gemiler arasında Türk gemilerinin de bulunduğunu, Türk uçaklarının inip kalktığını, birinin geçen günlerde nasıl olduğunu hâlâ anlayamadığımız bir şekilde vurulduğunu da biliyoruz. Küresel güçlerin el birliği ile kotardıkları kışkırtma tamdır. Ama daha önemlisi bu durumun kendi dünyasında kendini fena halde abartmış bir iktidarın zamanına rastlamasıdır.

***

Artık Arap Baharı’nda değiliz.

O bahar çoktan bitti. İsyan eden kitleler devrimlerinin ellerinden alındığını görüyorlar. Mursi ile askerlerin, şeriat ile diktanın arasında kaldılar. Onları uzlaştırmaya ve kendi çıkarlarını garantiye almaya çalışan ise savaş gemileriyle sağa sola ateş açmaya başlayan “büyük güç”ün pantolonlu leydisidir.

Körfezde sivil tekneyi vuran silahın sesi de...

Kapımızı çalan tehlikenin sesidir.