Mağrip’in küçük ülkesi Tunus’ta yanan ateşin yayılarak bölgenin tümünü kapsayıp, ülkelerini demir yumrukla yöneten ve acımasızca soyup talan eden despot rejimlerin birbiri ardından tarihin çöp sepetini boyladıkları ‘Arap Baharı’nın kaynak ülkesi, dün (23.10.2011) uzun zamandır özlemle beklenen ‘demokratik’ seçimlere gitti. 7 milyon seçmen parlamentoya 217 vekil seçti. Umarız bölgenin okumuşu en fazla olan, ne ki o yörelerde benzerine pek rastlanmayan laik geleneğe sahip Tunus, karşılığında ağır bedel ödediği demokrasiye kavuşur. Ancak bunun kolay olmayacağı, işin başından bu yana kimse için sır değildi. Zira Bin Ali ve şürekâsının soygun ve dikta rejiminden nemalanan yandaş kalıntılarının bugün yerli yerinde durdukları ve eskiye dönüşün beklentisi içinde pusuya yattıkları, dahası uygun zamanı bekledikleri de kimsenin saklısı değildir. Nitekim seçimler yaklaştıkça örneğin ilk başlarda demokrasiden yana görünen, ne var ki, zaman ilerledikçe gerçek kimliklerini açıklamak zorunda kalan Müslüman Kardeşler kökenli İslamcı parti Ennahda’nın tek başına ya da koalisyonla iktidara gelme durumunda ülkeyi nereye götüreceklerini ortaya koyan hoşgörüsüzlük örnekleri vermişlerdir. Örneğin bir iki hafta önce İran-Fransız ortak yapımı bir animasyon filmi olan Persepolis’in özel televizyon Nessma’da gösterimi sebebiyle, filmin dince yasak olan Allah’ın suretini sergilediği için kıyamet koparılmış, filmi vizyona sokanlar ölümle tehdit edilmiştir. Dinci partinin bu tavrı, İlerici Demokrat Parti ve solcu Ettakatol partisi tarafından şiddetle eleştirilmiştir. Gerçi güvenilir kaynaklara göre dinci partinin, seçimi kazansa bile tek başına iktidara gelmesi uzak bir ihtimal olarak görünmektedir. Dinci partinin ilerici cephe ile koalisyonu ise neresinden bakılırsa bakılsın kolay olmadığı gibi, ülkeyi bitip tükenmeyen arayışlara götürmesi ihtimali de vardır. İslamcı parti Ennahda’nın başkanı Raşid Gannuşi bu konuda açık konuşuyor, demokrasiye işimize geldiği sürece taraftarız, demekte sakınca görmüyor. Tıpkı Müslüman Kardeşler’in kurucusu Hasan el Banna’nın “Seçimler bizi toplum üzerinde uzun çalışmalardan sonra iyi sonuç vereceğine, daha açık bir deyişle Müslüman Kardeşler’in iktidarını sağlayacağına emin olunduğu sürece ilgilendirmektedir” dediği gibi. Örneğin bir yorumcuya göre seçim sonuçları ‘Kardeşler’i’ yüzde 30’un altında bırakırsa bu seçimlerde hile yapıldığı anlamına gelir. Bu ise ‘Müslüman Kardeşler’in’ sokağa dökülmesine ve giderek şiddete başvurmalarına yol açar. Ayrıca, seçimlerde hile yapılması da gerekli değildir. Partinin yüzde 30’un altında kalması, hile yapıldığının kanıtıdır. Ayrıca “Kardeşler’in” buna inanması yeterlidir.

Despot Bin Ali’nin aile efradı ve yüklü servetiyle ülkeyi terk etmesi sırasında kaleme aldığımız bir yazıda, eğitimli insanların yaşadığı bir ülkede azılı despotların 1983’ten bu yana yapılan üç ‘demokratik’ seçimde oyların yüzde 90’ından fazlasına alarak iktidarını sürdürmeyi nasıl becerdiği sorusunu şöyle yanıtlamıştık: Bunun gizli saklı tarafı yok. Klasik dikta rejimlerinde yapıldığı gibi, Bin Ali de öncelikle polisi ve yargıyı el geçirmiş, muhalefeti ezmiş, insan haklarını hiçe sayarak karşı koyanları hapis ve işkenceyle sindirmiş, basın özgürlüğünü yok ederek gazeteleri ve yazarları cezalandırma yolunu seçmiştir. ABD’nin Tunus elçisinin yazışmalarında Bin Ali’nin soygun ve talan rejimi ‘Senin olan artık benimdir’ şeklinde geçmektedir. Ancak despotla birlikte soygundan nemalanan yandaşların kalıntılarının varlıklarını hâlâ sürdürdükleri de gerçektir. Zamanı geldiğinde ortaya çıkacaklarından kuşku yoktur. Ancak şu sıralar demokrasi için bir başka tehlike kapıda sırasını beklemektedir. Bu laik geleneği olan ülkeyi demokrasiden uzaklaştırarak çağdışı İslamcı bir rejime sürüklemesi, ‘Arap Baharı’ aydınlığını kara kışa çevirmesi tehlikesidir. Üstelik sözünü ettiğimiz tehlike salt Tunus’la da sınırlı değildir. Mısır başta olmak üzere kimi bölge ülkelerinde ‘Müslüman Kardeşler’ yeniden güç kazanmakta, dahası ‘demokratik şeriat’tan bile söz etmektedirler!