Türkiye, toplasanız 100 kişiyi geçmeyen bir siyaset aracısı ve profesyonelinin elinde sürüklenip duruyor.

Bırakınız halk ile iletişime geçmeyi, onun eğilimlerini, sorunlarını, sıkıntılarını, acılarını bilmeyi, öğrenmeyi; kendi parti örgütlerine, yetkili organlarına bile danışmadan küçük dar gruplarda, kapalı kapılar ardında aldıkları kararları, hatta yalnızca kendi akıllarına esenleri uygulamaya geçiren bir azınlık, koskoca bir ülkenin geleceğini belirliyor!

Siyasi partiler, çağdaş demokrasinin gereği toplumsal katmanlar ve sınıflar üzerinden örgütleneceği yerde; etnik köken, mezhep ve din üzerinden yapılanıyorlar ve o ölçütler çerçevesinde politika yürütüyorlar.

İktidardan muhalefete önde giden tüm ittifaklar, ülkeyi sağ dünya görüşüne, neoliberal ekonomik bakış açısına göre yönetmeyi vaat ediyorlar. Başkancı sistem-parlamenter sistem ayrımı ise yalnızca bu sağ politikaların kim ve hangi kurumsal çerçeve içinde yürütüleceğinin bir ayrıntısı olarak ortaya çıkıyor.

Resmi rakamlarla 50 bine yakın, bilim insanlarının yaptığı ölçümlerle 150 bini aşkın can kardeşimizin yitirildiği depremin ve de gerici, sömürücü bozuk düzenin yarattığı toplumsal çöküntüler, derin yoksulluk, işsizlik, geçim sıkıntısı sağ politikalarda hiçbir değişikliğe yol açmıyor.

Çürümüş bir imparatorluğun yıkıntılarından çağdaş, uygar bir ulus yaratma ülküsü ile bu ülkeyi kurtarmış ve kurmuş olan önderlerin halkçılık gibi, devrimcilik gibi, laiklik gibi ilkelerine bağlı; yurdun ancak bu ilkelere dayanarak esenliğe kavuşabileceğine inanan milyonların direnci, beklentileri, gelecek hayalleri, aydınlığa susamışlıklarına ilişkin siyasetçilerin duyarlıkları çok zayıf. Yararcılık gündeme geldiğinde o ilkeleri tümüyle göz ardı etmekte sakınca görmüyorlar.

Hatta, Cumhuriyet ilkelerini savunan kesimin düşünceleri, birikimi, sağlam duruşu, ödünsüzlüğü ve sadakati hoyratça bir yana itilebiliyor. Dahası, ilkelerden verilen her bir ödün, bir avuç siyaset profesyonelinin kişisel ve grupsal çıkarları için bir araç gibi kullanılabiliyor.

Bencillik, ben bilirimcilik, çıkar birliktelikleri; demokratik olanı, halkçı ve devrimci olanı yutuyor...

Yaklaşık iki ay sonra seçim sandığı önümüze konulacak ve oy pusulasındaki seçenekler, yine aynı sağ politikalara dümen kırmış siyaset profesyonellerinden oluşacak. Seçmen de bunlar arasından iyi gördüğünü yeğlemek zorunda kalacak.

Yurttaşın iyi gördüğü kazanamazsa bağrına taş basacak. İyi gördüğü kazanırsa da her şey güllük gülistanlık olmayacak ama kötü gördüğü kaybettiği için sevinecek, azıcık ferahlayacak.

Sonra?

İktidardan muhalefete günümüzün sağcılıkta karar kılmış siyaset profesyonelleri bildiklerini yapmaya devam edecekler. Yurttaş ise günlük yaşama, yani yine sağ siyasetin yarattığı sorunlarla boğuşmaya geri dönecek.

İşte burada bu kısırdöngüyü kırmak için halka büyük görev düşüyor. O görev, yeni bir siyaset anlayışını egemen kılmaktır...

Sağ politikaların yarattığı kirlilik, yine sağcılıkla yunmaz.

Bu düzen, iktidarından muhalefetine mutlaka, toptan değişmelidir...