Öncelikle Güldal Mumcu’ya bütün yüreğimle teşekkür etmek istiyorum. Büyük acısına rağmen, taşıdığı toplumsal sorumluluğa rağmen; yağmur altında yürüyen kalabalıklar dağıldığında, türküler sustuğunda pes etmediği için, bütün hakikatleri hiç abartmadan bize anlattığı için…

Hakikatler ürkütücü. Bir tarafta bir genç kadın, iki çocuk ve onların yanından hiç ayrılmayan avukatları var, öte yandan devletin bütün karanlık güçleri, ordusuyla, emniyetiyle, yargısıyla sürekli bir cinayetin üstünü örtmeye çalışıyorlar. Ve hiç kimseye hiçbir şey sorulmuyor.

Kitapta şöyle bir bölüm var: “Uğur Mumcu, 70’li yıllarda Baki Tuğ’un savcı olduğu bir davada Öcalan’ın aynı suçtan yakalanan diğer sanıklardan daha hafif bir ceza almasının ve onlardan daha kısa bir sürede serbest bırakılmasının nedenini öğrenmeye çalışıyordu. Bunları anlatınca Baki Tuğ, ‘Bana onun MİT görevlisi olduğuna dair bir yazı gelmişti. Arşivimde olma ihtimali yüksek. Arşivime bir bakayım. Çarşamba günü gelin, bulursam belgeyi size vereyim’ demişti.”

Baki Tuğ bu sözleri daha sonra inkâr ediyor. Kimse de “Kardeşim, bak vaktiyle böyle böyle demişsin, böyle bir belge var mı, varsa getir” dememiş.

Siyasiler, adeta kendi korkaklıklarını sergileyen bir tavır göstermişler. Darbe olduğunda “eyvallah” deyip, şapkasını alıp giden, tek bir direniş göstermeyen ama nedense daha sonra demokrasi havarisi pozlarıyla milleti açıkça küçümseyen Demirel, “JFK’yi bile vurdular, akıllarına koyunca yapıyorlar” diyor ama gerisini getiremiyor. Kim kardeşim bunlar? Şu anda içimizde binlerce ajanı dolaşan, devlete değil de NATO’ya bağlı bir örgüt mü? Özel Harp Dairesi mi? Bilelim. Ey Demirel, şu ahir ömründe Türkiye için faydalı bir iş yap! Belki o zaman “İlla ki asacağım” diye tutturduğunuz üç güzel insanın ruhları sizi rahatsız etmez!

Ve Mehmet Ağar... Ey savcılar bir sorun, “Bir tuğla çekersem bütün duvar yıkılır!” demekle ne söylüyorsun? Cesur bir kadın çıkıyor, tüm haşmetli devlet erkânına “kim bunlar” diye soruyor ve savcılar susuyor. Ama savcılar da haklı olabilir. Çünkü bu örgütlenmenin ucu bucağı yok ve ölüm kusuyorlar.

Örneğin olayı soruşturan ve aileye “Fail için uluslararası istihbarat örgütleri, mafya ve karanlık güçler, diyebilirim” sözünü söyleyen savcı Kemal Ayhan evinde ölü olarak bulunuyor. Ve otopsi yapılmadan, Başsavcı Nusret Demiral’ın talimatıyla hemen defnediliyor. Olayı soruşturan Meclis Faili Meçhul Cinayetleri Araştırma Komisyonu’nun raportörü Akman Akyürek nasıl olduğu anlaşılmayan bir trafik kazasında ölüyor. UMUT davasının tahliye edilen sanıklarından biri İstanbul’da adi bir vaka olduğu söylenen bir cinayete kurban gidiyor.

Kardeş Ceyhan Mumcu’ya “Mumcu cinayetiyle ilgili önemli bilgilere ulaştım, yakında açıklayacağım” diyen Diyarbakır’ın efsane Emniyet Müdürü Gaffar Okkan, tam da Uğur Mumcu için düzenlediği anma törenine giderken öldürülüyor.

Hollywood’un muhalif yönetmeni Oliver Stone’nin “JKF” filmini izleyenler bu ölüm olaylarını hiç yadırgamayacaklardır. Biliyorsunuz Kennedy’nin öldürülmesinden sonra katil adayları hemen, olayın 17 tanığı da iki yıl içinde baca onarırken düşmek, küvette banyo yaparken saç kurutmaya kalkmak gibi bir dizi tuhaf cinayetlerle ölüme gittiler.

Bir de Güldal Mumcu’yu iki kez ziyaret eden ve şifreli sözlerle “Size sadece olayın faillerini bulsak yeterli olur mu?” sözünü eden Yeşil olayı var. Bu sözlerden daha da ilginci, Yeşil artık nasıl bir ruh haliyle, adeta feryat ederek, Mumcu’ların apartman girişindeki taziye defterine şöyle yazıyor: “Artık yeter. Buraya gerçek adımı yazıyorum. Gerçek adım Mahmut Yıldırım. Gerçekler açığa çıksın.” Fakat bu taziye defteri ertesi gün ansızın ortadan kayboluyor.

Her zaman şu söz doğrudur: “Şeytan ayrıntılarda gizlidir.” Güldal Mumcu’nun “İçimden Geçen Zaman” adlı kitabı, herkesi göreve çağırıyor. Bütün faili meçhul cinayetlerin gerçek faillerinin bulunması, belki de hepimizin bu görevi kabul etmemize bağlı.

Çünkü bu ülke, failli meçhul cinayetlerini araştırmadığı, ortaya çıkarmadığı sürece karanlık bir bataklıkta yok olup gidecektir.