Seçimin üzerinden bir haftadan çok geçti, ama bizim taraflarda kimseler kendine gelemedi. Alınan antidepresan ilaçlarının sayısında epey bir artış oldu. En sıkı kendini aldatmacalar, “seçimlere hile karıştırıldığı” yolunda. Ben ne söylesem kâr etmiyor; kimseler bu ülkede dürüst bir seçim yapıldığına inanmıyor. Mutlaka ama mutlaka birkaç hile vardır, ama bu iktidar partisinin aldığı yüzde elliyi en fazla yüzde kırk dokuza çeker.

Yani kabul edilmesi zor olsa da gerçeği kabullenmek gerekiyor.

Evet, ÖSYM sınavlarında şifre olduğu bizzat başkan tarafından açıklandı. Bu durumda mağdur bir milyon yedi yüz bin ailenin bırakın bir milyonunu, iki yüz bini sokağa çıksaydı emin olun ki iktidar partisi bu kadar yüksek bir oya ulaşamazdı. İnsanların kafasında sorular oluşurdu. Ama bizzat ben biliyorum, çevremde en az yedi ÖSYM mağduru aile var, hiçbiri sokağa çıkmadı. O zaman yakınmaya kimsenin hakkı olmuyor, ne yazık ki.

Hak öyle durup dururken sizin kucağınıza düşmüyor.

CHP yerine MHP’ye oy veren dostlarım var. Gerekçeleri “aman MHP barajdan düşmesin”. Doğrusu gerçek gerekçenin bu olduğunu hiç sanmıyorum. CHP’li dostlarda inanılmayacak bir Kürt fobisi var. CHP’nin yeni ekibinin Kürt sorununa makul ölçülerde, olumlu yaklaşması onları acayip tedirgin ediyor. Hani üç dakika sonra sanki Türkiye bölünecek.

Bu düşünceye sahip olanların sayısı az değil. Ama bir süre sonra “bu ülkede iyi ki Kürtler var, iyi ki Aleviler var,” diyeceklerine eminim. Çünkü geleceğin yol haritasında ülkenin sağlam durabilmesi için her etnik ve dinsel kökenden yurttaşın sözüne ihtiyaç duyacağız. Bu böyle biline.

Yakınanlara bakıyorum; gencecik çocuklar, sadece ama sadece parasız eğitim istedikleri için zindanlara gönderilirken hiçbirisi o çocukların yanında olmadı, sokağa çıkmadı. Sokak kültürünü bilmeyen bir kitlenin, ne yazık ki, neredeyse komünist bir örgütleme geleneğine sahip iktidar partisinin karşısında hiçbir şansı yok. Kendimizi aldatmayalım.

Bu arada Tuncay Özkan ve Çetin Doğan’a CHP ile aynı anda oy verenler var.

Kimse böyle bir şeyin yapılabileceğine inanmıyor. Dört sandık görevlisi arkadaşım “Ne yazık ki sandıktan böyle oylar çıktı” diye diretse de böyle oy verenlerin oyuna geldiklerini düşünüyorlar. Hayır bu bir gerçek, on bine yakın oy böyle boşa gitti.

Okumuş, eğitimli bir kesimde yapılan böyle bir hataya bakıp eğitimsiz ve Türkçe bilmeyen Kürt kadınları nasıl oldu da milimetrik bir hesapla oy kullandılar diye düşünmek gerekir.

İşte bu bir inadın, bir örgüt başarısına dönüşmüş şeklidir.

Bu arada çevremdeki insanları seçim sonuçları kadar üzen bir hadise var. Çok değil seçimin ertesi günü, bir saniye sektirmeden CHP yeni yönetimini suçlayan CHP’liler.

İnsaf! Hiç olmazsa iki gün bekleyin. Hayret bir şey, ben kişisel olarak en çok da Kemal Anadol’a şaştım. Kendisini TKP’li olduğu günlerden tanırım. Neydi o seçimin ertesi günü, bir televizyon programında “işte elimize düştünüz!” tavrıyla bir AKP’liden daha fazla CHP yeni yönetimine yüklenmesi. Doğrusu moda deyimiyle hiç de şık olmadı. Beş dönem mi, altı dönem mi vekillik yapıyorsunuz, biraz dinlenin. Ve geçmişinizi düşünün. Sizi öyle severiz.

Şimdi ben ne diyeyim; unutmayın bu ülkenin yarısı da bu yönetimden hoşnut değil. Bunu hiç aklımızdan çıkarmasak iyi olur. Ve hep biliriz ki imparatorluklar en büyük olduğu zaman küçülmeye başlar.