İster politika yazın, ister futbol; ister piyanist olun ister, romancı fark etmiyor. İktidarın istemediği bir şey söylemeyeceksiniz. Hatta bu bile yetmez hale geldi. İşlerinizin yolunda gitmesini istiyorsanız iktidarın söylemediklerini bile düşünüp siz söyleyeceksiniz.

Kraldan çok kralcı olacaksınız yani.

Şimdi örneğin herkes bir cemaattir konuşuyor. Cemaatin zaten kendi yazarları çizerleri var, onlar gereken cevapları veriyor.

Hadi onu anladık. Bunda şaşıracak bir şey yok.

Ama iktidarın kendi yazarı, çizeri olur mu?

O da çıktı.

İktidarlara yaranan, iktidara yakın durup iş kapan, en azından kendi yerini korumaya çalışanı daha önceleri de çok gördük.

Ama başka gazeteciler, yazarlar işinden atılsın, hapse tıkılsın, hapisteyse çıkmasın diye alkış tutan, savcıdan savcı, polisten polis gazeteci, yazar görmüş müydük?

***

Geçmişte iktidarlara karşı yazı yazan, muhalif olan çok fazla gazeteci, yazar vardı. Hatta çok fazla yayın organı vardı. Öyle ki bazen bütün bir gazetenin sistemli bir biçimde hükümete karşı fazlasıyla yanlı tutumu da görülürdü.

Ama sonuçta okuyucu bunu anlamayacak kadar aptal değildir.

Ya kendi istediklerini söylediği, kendi düşüncelerini savunduğu için o gazeteyi alanlar vardır ya da o gazeteleri taraflı bulup ona göre değenlendirenler...

Hiç kimse bir yazar, bir gazeteci bir şey yazdı diye körü körüne inanmaz.

Bugün ilginç olan şu ki, zaten pek az muhalif yazar, gazeteci kalmasına karşın hem iktidarın hem de onlara yakın yazar çizerin toplu saldırısı var.

Muhalefet edenlerin bir kısmı hapiste bir kısmı da işinden olmuş durumda.

***

Artık iş o hale geldi ki, Twitter’a yazılan öylesine mesajlar bile kıyamet kopartıyor. Onlar bile mercek altına alınıp tartışma programlarına konu oluyor.

Herkesin bir konuda aynı görüşü paylaşması, kimi zaman son derece saçma bile bulsak farklı görüşleri açıklamaması bugünün dünyası için kabul edilebilecek bir şey mi?

Artık herhangi biri, sosyal medyada yazdıklarıyla bazen bir yazardan bile daha fazla ilgi görebiliyor, tartışma yaratabiliyor.

Aklına esenin en olmadık yandaşlığı coşkuyla yapması, bu coşkuyla dünya saçması şeyler söylemesi serbestse tam tersini söylemek de serbest olmalı...

Eğer iktidarın savunduğu gibi halk her şeyi görüyor ve anlıyorsa kimin ne yazıp ne söylediğinin de o kadar önemi yok demektir.