SON ayların Türkiye’sinde ortalama eğitimli insanları bile hayrete düşüren gariplikler yaşanıyor. Örneğin, sanki bir yabancı devlet askerinin işgalinden yeni kurtulmuş bir ülkeymişiz gibi acayip bir hava estirilmek istendi bazı çevrelerce.

Neymiş, “askeri vesayet” sona erdiriliyormuş.

Ya “vesayet” kavramının ne olduğu bilinmiyor ya da sanki ille kusulması gereken bir siyasal hınç varmış da onu kusma zamanı gelmiş gibi davranılmakta.

Ama söyleyin Allahaşkına, bunu yapmak için eşi emsali görülmemiş bir büyük zaferini kutlandığı günler mi seçilir?

Neymiş, 30 Ağustos’un \tkutlama törenlerinde askeri unsur fazla ağır basmış, bundan sonraki törenlerde tankların topların yığınla geçişi olmayacakmış. Böylesi, gözdağı verme anlamına geliyormuş.

Tamam, asker-sivil ilişkilerinin normalleşmesi, askerin eğitiminde, yönetiminde, kuralların uygulanmasında yanlışlar varsa onların elbet düzeltilmesi ve yasaların değiştirilmesi gerekir. Ama bu düzeltmelerin ve gerekli değişikliklerin bilmem kaç maddelik uzun listesini yapıp ilan etmek için askerin kazandığı bir zaferin bayram günleri mi seçilir?

Elbet Zafer Bayramı kutlamalarının kabul merciini anayasa kurallarına gecikmiş bir yorum getirerek değiştirmek de düşünülebilir. Ama askerin kendi önerisiyle de olsa, değişiklik tam tebrik haftasında mı uygulanmaya başlanmalıydı?

Başka birçok olayla da yaşadık ki, toplumca ortak bir kusurumuz var: hoyratlık. Hangisi olursa olsun, her kararı alırken ve uygularken en az incitici, yaralayıcı yolu seçmek yerine en onur kırıcı ve hırpalayıcı yöntemi seçmekte üstümüze yok. Ne yazık ki, medyanın bir bölümü de, incinmeleri giderme, kırgınlıkları onarma ve gönül alma yerine yaralara tuz basma, hatta hınç alma havasına katılma küçüklüğünü gösterebiliyor.

Bu ağır kusurumuzu hiç değilse zamanlama hesaplarıyla ve toplumsal eşref saat kollamalarıyla hafifletme becerisini gösterebilmeliydik. Bu 30 Ağustos, üstelik bir Şeker Bayramı haftasında, tersine zamanlama açısından da üzücü olmadı mı?