TIRNAK içinde, çünkü Türk’ün Osmanlı’dan gelme sağlam aile terbiyesi o “üvey” sıfatını hiç sevmez; evlat evlattır, kardeş de kardeş. Anneyle baba da öyle, oğlanların büyüğü ağabey olur, kızlarınki de abla. Onlara üvey denmez.

Analar babalar, yanılıp da o sözcüğü kullanma terbiyesizliği edecek küçüklere “ağzını yırtarım” ya da “diline biber sürerim” derlerdi eskiden.

Vaktiyle “yavru vatan” dediğimiz Kıbrıs’ı bir ara az kalsın sokağa atacak ve nerdeyse Rum’un kucağına bırakacaktık. Bereket, Güney Kıbrıs Annan Planı’na “hayır” dedi de Kuzey yine bizde kaldı. Yoksa Ankara hükümeti Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nin unutulmaz önderi Rauf Denktaş’ı önce “danışmanını yanından uzaklaştırmaya” ve sonra da adayı terk etmeye zorlayacaktı.

O meş’um plan fiyaskosunun ardından Kıbrıs konusu dalgalanmaya bırakıldı. Güney’i yönetenler sanki içtenlikle birleşmek istiyorlarmış gibi birtakım girişimlerde bulunarak zaman kazanmaya ve kendi isteklerine uygun bir çözüm sağlayıp her zaman yaptıkları gibi Ada’daki Türk varlığını eritip yok etmenin eşref saatini beklemeye koyuldular.
Çevredeki denizaltı petrol yataklarını hukuken ele geçirme çabalarını da ihmal etmeden.

Bu hafta sonu KKTC’de seçimler var.

Tahminler, Ada’daki Türk nüfusun ayakta tutabildiği dört-beş partiden hiçbirine kesin çoğunluk kazanma olasılığı öngörmediği gibi, belirli bir programla iktidar iddiası taşıyan bir siyasal kıpırdanma da söz konusu değil. Oysa, önümüzdeki aylar Doğu Akdeniz’i de içine alan bölgede dengeleri altüst edebilecek tehlikeli gelişmelere gebe. Böyle bir konjonktürde Türk diplomasisinin elindeki yararlı kartlardan biri de Kıbrıs olabilirdi. Ankara ile Lefkoşa arasında, bırakın ortak bir strateji geliştirmeyi, dişe dokunur iletişimin oluşturulduğunu gösterir en ufak bir belirti bile yok ortalıkta.

Böylesine sinmiş ve gergin bir ortamda yalnız bırakılan yavru vatanın başına püsküllü bir bela gelmesinden korkulabilir.