Kahire’den Roma’ya uçarken beraberindeki gazetecilere Davutoğlu; “Bölgede artık devrimci bir ruh, bir isyan kültürü gelişti. Arap insanının şu anda istediği para pul, ekmek değil, onur... Yaşananlardan heyecan duyuyorum” demiş.

Yetinmeyip eklemiş; “Bu makamda olmasam, genç olsam ben de ‘Yaşasın devrim’ diye bağırıp rahatlardım. Ama bölgede istikrarı gözeten büyük ülke olarak halkların en az zarar görmesini de hedeflememiz lazım. Devrim iyidir diye Marksist devrim ihracı yapar gibi bağıramayız ki...”

Davutoğlu, halklar ve rejimler arasında “ikileme” düştüklerini söylüyor.

“İkilemi” açarken sözü, “Değişim şart, tarih normalleşiyor. Beynim ve yüreğim bölünmüş durumda. Son kertede halkların yanındayız..” demeye dek vardırıyor.

Hangi dağda kurt öldü?

Düne kadar ağzından “stratejik derinlik”ten başka şey duymadığımız bir bakan için “iddialı” laflar bunlar…

Hangi dağda kurt öldü de “komşularla sıfır sorun” politikası güden bakan, komşuların ezilen “halkları” da olduğunu keşfetti?

Keşfetti de niye şimdiye dek mezalim yaşayan “halkların gönlünü alan” bir jest yapmadı?

Bakanın deyimiyle illa “Marksist devrim ihracı yapar gibi” bağırmak mı gerekiyor?

“Azılı diktatörlerle” can ciğer kuzu sarması görüntü içine girmemek yeterli olabilirdi…

Çok değil bir buçuk ay önce, “Arap baharının” en civcivli konjonktüründe “Şamgen” yapan sizler değil misiniz?

İran’ın “Yeşil Devrim”ini kan dökerek bastıran “Ahmedinejad rejimini” vakit geçirmeden tanıyan ilk hükümet siz olmadınız mı?

Neden hiç o tarihlerde “yüreğinizin ve beyninizin bölündüğüne dair” bir işaret almadık?

Ladin sonrası dönemde ivme kazanacağı anlaşılan “Arap baharı”nın yeni konjonktüründe, Davutoğlu birdenbire şimdi “yüreğini” keşfediyor ve buna inanmamızı istiyor. Takıyyenin bu kadarı?

ABD’nin ‘geri plan liderliği’

Dün Obama yönetiminin “Arap baharı” siyasetini özetleyen bir “New Yorker” yazısından (The Consequentialist, Ryan Lizza 2 Mayıs) bahsetmiştim. Konu üzerinde okuduğum en ilginç yazılardan biri olduğunu söyleyebilirim. “New Yorker”, Başkan’ın Kahire konuşmasından bu yana “İslam dünyası” politikasının dökümünü yapıyor ve “Arap baharı”na ilişkin açmazlarını sıralıyor…

“Yürek-beyin arasında bölünmek” gibi “duygu sömürüsü” içeren ifadelerle olmasa da, Washington’ın da “realistler/gerçekçiler” ve “idealistler” arasında bölündüğü görülüyor.

“Gerçekçiler”, bizim bakan gibi yürekle.. filan bölünmeden, damardan “ABD çıkarları” açısından meseleye yaklaşıyorlar...

“İdealistler” ise.. hem yürek ve hem beyinleriyle insan hakları, demokrasiyi savunuyorlar.

Obama ile Clinton, iki ekip arasında denge bulmaya çalışıyor…

Washington, ucu halihazırda açık görünen “Arap baharı” serüveninin fitilini durduk yerde ateşlemiş değil.

Ama dipten gelen değişim dalgalarının kayda geçtiği andan itibaren; olayların arkasına düşmemek adına, yeni parametreleri şekillendirmeye çalışıyor.

“Arap baharı” diye sloganlaşan “reformların” yol haritasını, 2010 yazından bu yana belirlemeye çalışan yönetim; “gerçekçiler” ile “idealistler” bölünmesinin üstesinden gelmiş ve yaşanan gelgitleri aşmış değil.

Washington’ın ülkeden ülkeye farklılık gösteren bu gelgitleri yüzünden “Arap baharında” benimsediği stratejiye “geri plandan yönetmek/leading from behind” deniyor.

Washington’ın “Arap baharında” inisiyatifi sık sık başkalarına bırakan bu “geri plan liderliğini”, fırsat düştükçe değerlendiririz.