“Kamuoyunda ‘Balyoz’ adıyla bilinen dava nedeniyle 20 aydır Hasdal Askeri Cezaevi’nde tutuklu bulunmaktayım.” Kurmay Albay Erdal Hamzaoğulları mektubuna böyle başlamış...

“Tutuklu olarak”, hükümlü olarak değil! Yirmi ay tutukluluk korkunç bir gerçektir. Yüzlerce insanımız, asker sivil, aylardır yıllardır yalnızca tutukludur. Bir yargıç kararı yok, bir mahkeme karşısında ceza almak yok!.. Yirmi ay tutuklu olarak hücrede yatmak var!..

Bir seminere katılmış binbaşı yazıyor:

“Bir kurmay subayın öğreniminin ve günlük mesaisinin bir parçasıdır. Biz bunları ezberlemeden akademinin kapısından içeri bile giremeyiz. Devlet bunları öğrenmemiz ve uygulamamız için bize maaş verir.”

Yirmi aydır cezaevinde yatan Türk subayı soruyor:

“Otuz yıldır askerler terörle mücadelenin kahrını çekti. Şimdi bize komplolar kurulup, haysiyet cellatlığı yapılırken millet sessiz! Gerçekten ve bütün saflığımla merak ediyorum; olan bitenlerden sonra ‘henüz sanık olma şerefine nail olamamış’ askerinden kahramanlık, fedakârlık bekliyor mu?”

Kendi ordusunun askerlerine uygulanan bu acımasız davranışlar milletin gözünden nasıl kaçıyor? Neden basın görmezlikten gelmeye çalışıyor bütün bu olup bitenleri? Haksızlık yadsınamaz ölçüde olunca her yurttaşın sesini çıkarması gerekir. Demokrasi düzeninde yapılacak eylem budur. Her birimizin sorumluluk payı olduğunu bilmek! Hapishaneler görevli ya da emekli askerlerle dolup taşıyor. Bunca askeri barındıracak yer bile zor buluyorlar! Ordan oraya taşıyorlar! Duruşmalar sürüp gidiyor. Ama mahkûm olmayan, yalnızca tutuklu olan insanlar aylarca yıllarca hücrelerde acı çekiyor...

Bunları yazmak bir yurttaşlık görevidir. Daha da çok, bir insanlık görevi... Kurmay Albay Hamzaoğulları soruyor:

“Malum bazı kişiler bunu bilerek yapmakta, onlara diyecek sözüm yok! Bu onların ‘görev’i. Ancak vicdan sahibi tarafsız kişilerin bunların karşısında bocalamaları bizleri üzüyor.”

Üzülmek yetmez! Direnmek gerek. Her türlü yanlışa, haksızlığa... Gerçek vatan görevi budur...