Liderler haftalardır bağrış çağrış konuşsalar bile asıl sorunlarımıza değinmediler

\n\n\n

Sandığa gitmemize 3 gün kaldı. Bir okurumuzun deyimiyle, “kafamızı dinleyeceğimiz” güne...

Haksız sayılmaz. Liderlerin bu denli gırtlaklarını yırtarcasına “bağırarak” birbirlerine yüklendikleri bir seçim yaşamadık.

Bu nedenle seçim günü akşamı kazanan partinin sokaklara fırlayacak taraftarlarını saymazsak, haftalardır süren “gürültü”den de kurtulmuş olacağız.

Peki, bütün bu bağrış-çağrış içinde neler söylendi; hangi sorunlara çözüm önerildi? Rakip liderlere çatmaları geçiyorum; aklımda kalanları edep dahilinde yinelemem mümkün değil.

Sorunlar içinse denebilir ki çok iyi “sus”uldu”.

Meydanlarda akla gelen her şey söylenirken, söz edilmeyen konular ise esas “sorun”lardı… Miting dağıldığında ise yorgunluktan sürünenler, eminim ki şöyle düşünüyorlardı: “İyi giydirdi ama ne dedi?”

Rahmetli yazarımız Raif Ertem, böylesi “kandırık” bir çağdaşlığa “teneke uygarlık” demişti; çünkü insanlarımızın fikirleriyle değil, otomobillerinin markasıyla övünmesinden yakınırdı…

Mine Kırıkkanat da ‘teneke uygarlığın seçimleri’ne geçenlerde “gecekondu demokrasisi” deyip geçiverdi… Öyle ya, oy toplamanın yıllardır en etkili söylemi “gecekondu affı” değil miydi? Şimdi de “orman işgalcilerinize tapu” sözüyle seçim kazanılacak.

Nasıl beceriyorlar?

Peki, liderlerimiz en sert seçim söylemlerini “sorun”lar hakkında hiçbir şey söylemeden nasıl becerebiliyorlar? Siyaset ustalığında buna “konuşarak susmak” deniyor.

Örneğin Başbakan...

Ege kentlerinde konuşurken kıyıların neden yağma planlarıyla merkezi hükümete bağlandığını; Bursa’da konuşurken ülkenin en verimli ovasının neden ayrıcalıklı imar izinleriyle çok yıldızlı otellere açıldığını; Karadeniz’de konuşurken kıyı yoluyla yaratılan çevre katliamının Samsun’dan İstanbul’a neden sürdürülmek istendiğini; Doğu illerinde konuşurken et kombinalarının neden kapandığını, fabrikaların neden teşvik edilmediğini; İstanbul’da konuşurken milyonluk yeni şehirler için neden kuzey ormanlarına kıyılacağını; Güneydoğu kentlerinde konuşurken GAP elektriğinin neden hep batıya iletildiğini; Akdeniz bölgesinde konuşurken ormanların neden turizm adına gözden çıkartıldığını; Trakya’da konuşurken tarım alanlarının neden konuta ve sanayiye açıldığını; İç Anadolu’da konuşurken kültürel mirasın neden sahipsiz bırakıldığını ve hemen tüm kentlerde konuşurken de TOKİ’nin tekdüze ve özensiz bloklarıyla neden kimliksiz şehirleşmeye önder olduğunu eleştirenlere karşı tek kelime söyledi mi?

Sorgulamayan muhalefet

Muhalefet ise iktidardaki bu suskunluğu sorgulamak; toplumun en birikimli kesimlerince eleştirilen projelerin ülkeye zararlarını açıklamak; asıl yapılması gerekenlerin neler olduğunu toplumla paylaşmak konusunda maalesef yine suskundu.

Başbakan’ı dinleyenler, özellikle kentsel ve çevresel tahribata neden olacak çılgın projelerindeki “yanlış”lara gösterilen çekinceler hakkında hiçbir açıklama duymazken, muhalefeti dinleyenler de aynı çekincelerin dile bile getirilmediği “coşkulu söylem”lerle yetindiler.

Örneğin ana muhalefet...

CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu’nun sosyal ve ekonomik haklar konusundaki herkesin özlemi olan toplumsal beklentileri dile getirmesi elbette ki bu seçimin yüz akı sözlerdi… ancak İzmir’de konuşurken hükümetin Çeşme Yarımadası’na nasıl “el koydu”ğunu anlatması; İstanbul mitinglerinde kentin nefes alacağı kamusal alanların nasıl “elden çıkartıldı”ğını açıklaması; Ankara için bir başkente yakışmayacak plansızlığın kenti nasıl “tahrip etti”ğini belirtmesi; Karadeniz’de “kıyı yolu cinayeti”ni açıkça sorgulaması; Akdeniz’de “kıyı yağması”nın nasıl arttığını örneklemesi; Muğla’da Bodrum Yarımadası’na nasıl “göz konuldu”ğunu açıklaması; Doğu’da ve Güneydoğu’daki kapanan fabrikaların hesabını sorması gerekmez miydi?

MHP lideri Devlet Bahçeli ise seçimin en sert konuşmalarında, ülkeyi sarmalayan “yağma politikaları”na hemen hiç değinmemeyi nasıl becerdi, hayret!

Sözün kısası, liderlerin birbirlerine “gümbür gümbür” esip yağdıkları, ama çözüm bekleyen konularda “bizi seçin yeter”den öte bir şey söylemedikleri seçim kampanyasının sonuna geliyoruz…

Umarım, 12 Haziran’da bütün bunlara rağmen daha umutlu günlere yelken açarız. Tabii, en geniş katılımla sandığa gidebilirsek...