\n\n\n

Ulusal gururumuzu inciten siyasi tutumlara karşı yakın yıllara dek en yaygın tepki şöyleydi: “Biz muz cumhuriyeti miyiz?..”

Şimdi o ülkeler bağımsızlıklarını savunmada öylesine mesafe aldılar ki aynı tanımlama artık “ayıp” oluyor. Dahası, ülkemizin pazarlanmasında “muz cumhuriyeti” tanımına neden olan politikalar da öylesine destekleniyor ki aynı sözün “kıymeti harbiyesi” de kalmadı...

Peki, yine de bazılarımızın ulusal gururunu inciten güncel politikalar karşısında benzer yakıştırmalar için şimdi ne söylenebilir?

Şu “şike yasası” gelişmelerini izledikçe düşünüyorum: Hemen hiçbir yasada görülmemiş siyasi ve toplumsal ilgiyle tartışılan yasanın serüvenine bakarak “Futbol Cumhuriyeti”ne döndüğümüzü söylemek, olanı biteni tanımlamanın en çarpıcı yakıştırması değil midir?

Düşünsenize, Cumhurbaşkanı Abdullah Gül göreve gelmesinden bu yana “ilk kez” bir yasayı veto etti.

Bugüne dek sayısız tartışmalı yasayı; hatta ülke ve ulus çıkarlarına açıkça aykırılığı uzmanlarca belirtilen düzenlemeleri; dahası anayasaya aykırılığı nedeniyle önceki Cumhurbaşkanı Sezer döneminde birkaç kez geri çevrilmiş yasaları ve üstüne üstlük, TBMM’yi açıkça işlevsiz kılan “demokrasi ayıbı” KHK’leri bile anında onaylayan Cumhurbaşkanı, denebilir ki sadece şike yasasında bu önemli yetkisini anımsayıverdi.

Ya şu birbirlerinin gözünü oyan “siyasi partiler”imize ne buyrulur?

Hemen her konudaki ters görüşlerle bitmez tükenmez polemiklerin kahramanları olan liderler ile TBMM’deki parti grupları, sadece AKP döneminde değil, neredeyse tüm “parlamenter demokrasi tarihimiz”de görülmemiş Meclis mutabakatını şike yasasında gösterdiler.

O kadar ki Başbakan bile ağır ameliyat geçirmesine rağmen, yasanın değişmeden yürürlüğe girmesi için hasta yatağından devreye girmiş… Cumhurbaşkanı’nı haklı gören birkaç milletvekilinin ise şimdiden gelecek seçimlerdeki “elenecekler” listesinde yer aldıkları söyleniyor.

Geçmişte Çankaya’dan veto yemiş hangi yasa, iktidar ve muhalefet partilerinin kol kola girmeleriyle “virgülüne bile dokunulmadan aynen Cumhurbaşkanı’na iade” konusunda böylesine geniş birlikteliğin nedeni olmuştur? Bir tane anımsayan var mı?

Demokratik mucize

Bu “demokratik mucize”nin nedeni elbette ki ne şike, ne de yasası..

İster iktidarda, ister muhalefette olsunlar, partilerimizin temel hedefleri “oy”dur. Milyonların sevdalandırıldığı “seyirlik” futbol, oy nedeniyle yüksek düzeyde siyasi önem taşıyor. Hemen tüm taraftarlar da kulüpleri için düzenbazlık yapan yöneticilerinin ve oyuncuların yüksek cezalar almalarına karşı olduğundan, partilerin “biz de karşıyız” deme yarışına girmeleri “Futbol Cumhuriyeti”nde olağan değil midir?

Ya şu “kamuoyu” denince akla ilk gelen “medya”ya ne demeli?

Son günlerin manşetlerini, köşe yazılarını, TV söyleşilerini anımsayın. Türkiye haftalarca şike yasasıyla yattı, şike yasasıyla uyandı. Aynı sürede nice yasa ve KHK için çok sayıda uzman ve demokratik kuruluşun açıklamaları aynı medyada kısa haber bile yapılmadı.

Tartışmanın alevlendiği 7 Aralık’ta GS-FB maçı vardı. GS’nin 3-1 kazandığı “derby”de Sarı-Kırmızılıların gollerini Arsenal’dan alınan Eboue, Bolton’dan alınan Elmander ve Juventus’tan alınan Mello; Sarı-Lacivertlilerin golünü de Brezilyalı Alex attı... Yine GS’nin 11 Aralık günü Trabzon’u 3-0 yendiği karşılaşmada da ilk gol Elmander’dendi.

Bu bir rastlantı mıdır?

Benzer örneklerle doğan görüntü, “tribünlerimiz yabancı sporcuların golleriyle şahlanıyor” değil midir?

Bizi elâleme muhtaç etmeyecek futbolcularımız nasıl yetişecek? Önce bunu dert edinmeyen; buna çare aramayan bir siyasetin ve medyanın, şike yasasında militan kesilmesi hüzün vericidir.