Azeriler de Kars’taki “İnsanlıh Abidesi”nin yıhılmasını istiyirlermiş... buna sebep “ana dilimle”, Azerice yazıram...

Bu abidenin fikri, Kars’ta 90’lı illerden (yıllardan) 2 binlere geder gayrılan (yapılan) “Kafkas Kültürleri Şenlihleri”nde doğdu...

Kars’ımızın şenlihlerdeki adı, “Anadolu’nun Kafkas şeheri” ve “Kafkasya’nın Anadolu’daki Elçisi”ydi. Gedim Cumhurbaşkanlarımızdan hörmetli Süleyman Demirel’in böyük değer verdiği “Kafkas İstikrar Paktı”nın gurulmasında en menalı garar, Kars’ın bu barede (durumda) öne çıhıp bölgenin “sulh şeheri” olmasıydı.

Üniversitesine de “Kafkas” denilmişti. Çünkü Kars, tamam (bütün) Kafkasya’da ilimin, sen’atın ve “sulh” kültürünün şeheri olmalıydı...

O tarihî gerarların ahırında (sonucunda) Kafkas musikilerini de öğreştiren konservatuvar guruldu; Kafkas edebiyatı dersleri gonuldu. İndi Gürcistan’dan, Azerbaycan’dan telebeler, hetta öğretmenler de var.

Kars’ın her yıl tezelenen Kafkas Kültürleri Şenlikleri’ne evvelki Cumhurbaşkanımız Ahmet Necdet Sezer de gelmiş ve çıhışlarında (nutuklarında) demişti ki: “Bu şeher, tamam bölgenin sulh ve ilim şehri olmaya gol (imza) goyuptur. Belesi bir vazifeyle, Türkiye’nin Kafkasya üçün beslediği ‘sulh fikirleri’nin kök salmasında gonşu (komşu) ülkelerden sen’atçıları gonah (konuk) ederek böyüh fayda sağlıyır.”

Anadolu’nun abidesi

İşte bu fikirleşmelerle caddeleri, küçeleri (sokakları) heykallara bezenen Kars’a bir de “İnsanlık Abidesi”nin tikilmesi danışılmaya (konuşulmaya) başlandı. Bu danışıh hamının (herkesin) tasdikini alırken, Belediye Meclisi de abidenin yapılmasına garar verdi. Belediye Reisi Naif Alibeyoğlu abideyi kimin gayırabileceğini (yapabileceğini) soruşturanda dediler ki: “en gözel heykalcı Mehmet Aksoy düzelter.”

Men, bu işle başından bu yana elagadar olarak indi deyirem ki, abidenin hem fikrinde, hem menasında, hem de şeklinin gabulünde heç bir vaht (vakit) ne “Ermeniler” yâda (akla) tüşmüştü; ne de Ermenistan’a hoş görünmeh… Bunu deyenler, vicdanlarıyla tüşünseler, üzleri gızarar...

Mehmet Aksoy, heyatını tamam Anadolu’ya ve kültürlerine adayan, sen’atının her ilhamını Anadolu’dan alan vetensever bir heykalcımızdı.

Kars’taki abidenin “insanlıh” adına tikilmesinin bir sebebi de Erivan’daki “tüşmanlıkları gışgırtan Soykırım Abidesi”ne garşı Türkiye’nin ve Anadolu’nun “insan”a verdiği böyük değeri göstermekti.

Anaların abidesi

İnsanlık Abidesi’ne garar verilen günlerdi... tikileceği yere çıhıp Karsımıza ve Kars Kalesi’ne bahtığımda, Azerilerin dünyaya armağanı olan bir mahnı (şarkı) yâdıma tüşmüştü: “Ananın Sesi: Sulha Davet”...

Öz özüme dedim ki “bu abide anaların sesinin heykalı olacah... Bakû’de bu mahnı ohunanda (okunduğunda), Karslı analar da abideye bahıp eyni (aynı) mahnıyı uşahlarına ögretecekler...”

Nevruz Gencelli’nin Sulhe Daveti’ni gelin beraber ohuyah:

“Ana gelbim odlanır, söz tüşende davadan, / Bes değil mi ey insanlar, töküldü gan, ahtı gan. / Yeryüzünde dostu olsun gerek insan insanın, / Gelbimdeki bu arzular, arzusudur zamanın. / Men anayam bu sesimde yerin göğün derdi var, / Sulhe gelin ey insanlar, yohsa dünya mahvolar... / Silahları yandırın, arşa çıkhsın tüstüsü, / Her obada, her bir yerde, ganad açsın sulh sözü..”

İndi, işte bu sözlerin abidesini yıhırlar!

Men bilirem ki abidenin hagigi menasını bilmeden, tüşünmeden bu “siyasi” cinayeti işliyirler. Anaların sesi ‘Sulha Davet’ mahnısını ürehten (yürekten) ohusalar yıhmazlar. Mehmet Aksoy’a diyerler ki: “Bizi gandırdılar ay dadaş, bağışla. Gel abidemizi tamamla. Karsımızın tarihe sulh şehri olarak keçmesinin onurunu bizle barabar (beraber), uşahlarımız, balalarımız, nevelerimiz (torunlarımız) de yaşasın..”

Daha men ne deyim ki...